Picasso engèni sensa pedestau a Marselha

Picasso a travèrs leis « arts e tradiciens populàris », vaquí la tòca de la mòstra que prepausa lo MUCEM de Marselha fin qu’au 29 d’avost.
 
De passejar dins aquela exposicien que vos fai marchar dins l’arredonit d’una mena de cacalausa apasimenta, pensada pèr l’escenografe Jacques Sbriglio, verai que lo visitor l’i veirà tarraietas e autrei sietas pintadas per lo mèstre Pablo (1881 Malaga – 1973 Mougins), e tota una tiera de telas, en generau consacradas a ce que lo MUCEM vei coma tradicien, per ce que regarda aquel artista màger, la Corrida.
 
Picadors, matadors e segur buous se veson a pauc près pertot dins aquela mòstra marselhesa. Es verai que lo buou es un imatge màger dins aquela òbra, en particulier perqué Picasso li vesiá un simbòle de poténcia. A costat d’aqueu molon d’arènas, se pòu veire un ex-vòtò « La vierge apareissuda a Miguel Utrillo, accidentat », realisada au moment de la segonda periòda barcelonenca de Picasso, en 1900. Serà quasi tot ce que serà possible de ne’n veire, d’aquela epòca.

Perqué ce qu’es absent de l’exposicien dau MUCEM es bèn lo Picasso catalan. Deis arts e tradiciens qu’interèssan tan lo Musèu delocalisat, aqueu moment clau de la formacien dau gost de Pablo, l’i es pas. 

Picasso s’es format a Barcelona, onte s’èra ligat d’amistat prefonda amé lo pintre Carles Casagemas, aqueu que vendrà puei en França am’eu, avans que de se suicidar. Mai d’aqueleis annadas barcelonencas, rèn se pòu vèire a la mòstra marselhesa. Segur que, aquesta, cèrca de durbir una briga e pas mai lo ventalh de l’òbra màger picturala dau sègle XX europenc.
 
D’un costat la tauromachia, d’un autre la colombofilia, d’un tresen costat l’univèrs dau circ, e enfin lei dònas en vèstit regionau. Perqué aquelei chausidas ? Va sabèm pas. En plaça de se torturar l’esperit per se va demandar, vau mielhs profichar d’aqueleis òbras, non que son siágon rarament vistas, mai perqué l’ensems fai un polit ventalh de l’òbra de Picasso dins son agi madur .
 
En particulier, lo retrach de la bèla Lee Miller en Arlatenca, egeria de mai que d’un artista en França ais annadas 1920-30 (bòn ! es Picasso, alòr bèn avisat aqueu que reconoissierà la dòna), o de Paula de Lazerne en vèstit Catalan. Tot parier per lei sietas pintas de scènas tauromachicas que son pas tant sovènt acampadas .
 
Lo mai sedusent serà encara l’ensems de joguets que fabrica lo pintre, per seis enfants alòr qu’es deja vièlh. Eu, niston, son paire, conscient de son talent, l’aviá pas tan laissat jugar, que li demandava de pintar tant e mai. S’es bèn ragantat .
 

Picasso, un génie sans piédestal, l'exposition