L’especiariá que fa viure lei païsans dau caire

Lei banastas païsanas an definitivament plantat cavilha au nòstre, qu’apròchan lei dètz mila sòcis en Provença. Lo movament qu’aviá endraiat un païsan d’Oliulas, Daniel Vuillon, en 1999-2000, es pasmens pas lo solet mejan de far viure « l’agricultura païsana ».
 
Ne’n testimonian leis especiariás païsanas que florisson un pauc de’n pertot. Associativas, ne’n son que mai duradissas, bòrd que son sostengudas pèr un movament populari.
 
A-z-Ais, dissabte, L’Epicerie du Coing (« L’especiariá dau codonh  », aquò auriá pas la mema sabor !) festejava sa premiera annada. « Siam naissuts d’una associacien ecologista estudianta » que rementa Nadege, una deis espicieras.
 
De fiu en cordura , leis estudiants se dison que, de la paraula fau passar ais acciens. E lei vaquí a nosar lo faudiu e a pesar lei tartiflas .
 
An agut de mau pèr trobar un fons de comerci, mai finalament an poscut durbir l’afaire dins un locau pròche de la ZUP d’Encanhana, onte desplegan ara tota la tiera dei carchòfas, caulets, cebas, raiçfòrts , pomas e autrei pastenargas , entre iògorts de cabras e saussissòts biòs.

Lo monde que vèn aquí paga premier un escotisson, « tre 10 centimes e coma vòlon » contunha Nadege. Va un pauc coma un ceucle.
 
La tòca es, « coma va ditz nòstra charta, que lei productors son pròches ; vènon pas delà de 160 km ». Lei raiçfòrts vènon dau país sestian, la farina biò de Malijai, en Auta Provença…
 
Soleta empacha per l’especiariá, son vesinatge professionau. « Un supermercat am’una tòca completament diferenta l’acusa de faire baissar son chifre d’afaire » nos ditz una pratica. Mai que lo mercat que se desplega tres còps la setmana entre lei dos ?
 
La còla associativa va pensa pas, que l’oferta mai granda atriva puslèu de monde, qu’autrament vendriá pas crompar dins aqueu quartier mitat populàri, mitat borgés.