L'autre Jaurès

Tot dau long de 2014, s'es fòrça parlat de Jaurès, per comemorar lo centenari de sa mòrt, dins totei lei jornaus e sus totei lei cadenas de televisien que fan un pauc plaça a l'informacien. 

Era d'agiografié, òsca sant Jean Jaurès, sacrificat carriera Montmartre sus l'autar dau pacifisme au  moment que si sopava mé sei colegas.

Encuei es aimat e venerat de la gaucha la mai roja a la drecha la mens republicana.

Ai legit de desenaus d'articles, vist un molonàs de documentaris consacrats a Jaurès en 2014 e tanbèn agachat una discutida (imaginari) entre Jaurès e Clemenceau, au teatre.

Se mi revèn, era Jean-Claude Drouot, que faguèt de belugas mé lo ròle de Thierry la Fronde dins leis annadas 1960, que aqueu còp jugava Jan Jaurès.

Bòn comedian, Drouot fasié un Jaurès mai que convenable, mai m' un acènt ponchut qu'avié ren de veire mé l'acènt tarnés dau personagi istorique.

Coma si pòu concebre un Jaurès parlant ponchut sensa escondre sa personalitat vertadiera ? Li a qu'a Paris qu'un autor va pòu crèire.

A Londra, degun farié parlar un erò escossés emé l'acènt londonian. Farié petar dau rire leis espetators. A Berlin, degun farié prendre a n un Bavarés l'acènt prussian. Parier a Roma o a Madrid...
 
Dins tot ce qu'ai vist e legit a prepaus de Jaurès jamai s'es parlat de son afogament per la lenga d'Oc e per son aparament.

Convèn de legir, a n aquèu prepaus, l'article de Jaurès publicat en 1911 dins la Dépêche de Toulouse, "Sur l'enseignement des dialectes". 

Lo sujèt dau Jaurès occitan, occitanofone e, dins l'article de la Dépêche, aparaire de totei lei lengas minorisadas, a interessat degun dins la capitala de la France "une et indivisible".