Nos resta la bostifalha

Sabo pas si les chocolatiers an drech de dubrir botica. D’aquesta passa. Sariá pasmens que justicia. Es un comerci de prumièra necessitat ! Lo chocolat vos fai de ben encar mai que d’abituda. Pas verai ?

Poiem totjorn ne’n faire un gatèu. Lei dròlles l’aman ben. Lei grands parrier.

Avem passat tot lo moment pascau dedins e avem tot mancat : Lei Ramèus, Pascas, lo vendres sant. Urosament nos resta la bostifalha . Sens segre, a la letra, la lei de la religion, avem de tradicions alimentaris sovent localas, provençalas emai religiosas d’inspiracion.

Per Ramèus , vers ieu dins lei Baronias, fasem o puslèu fasiam de brassadèus (e pas de brassados, qu’an ren d’espanhòu). Es un chaudèu, coma dison dins les Aups. Una mena de biscuech en fòrma de brassadèu, de braçalets de pasta.

D’uòus, de farina, d’ òri , de pèu d’arangi a la gratusa , e d’ aiga nafa . Particularitat, les brassadèus se fan coire dos còps. Un còp bulits dins l’aiga. Lei garar quand montan. Un còp au forn per lei daurar. Lei metiam per 4 o 5 ensems a se tenir per un riban . Coma vai ? L’ai jamai sauput. Cu saup encar faire de brassadèus ? La Mirelha de Morieras, sabo que ne’n fai e lei fai ben ! Lo brassadèu es d’un gost simple mai bòn que l’arangi e l’aiga nafa l’i van ben.

Sariáu Proust vos parlarai dei brassadèus trempats dins lo cafè au lach !

A ren de veire mai dins lo temps disián: an fach Pascas avans lei Ramèus ! Volián dire que lei nòvis se mariavan perque l’i eron oblijats e que l’i aviá un « polichinelle dans le tiroir » coma dison dins lo « Père Noël est une ordure ».