Miquèu Montanaro : artistas e tecnicians luchan pèr lei drechs sociaus de totei

Alòr fa gaire as portat pèire a l’ocupacien marselhèsa dau teatre Merlan. Un movement atipic, non ?

Fau dire ce qu’es, avèm besonh de se vèire, coma de vèire lo sorrire de l’autre, e de li faire boqueta. Basicament es aquò, e aqueu movement, son originalitat es que se leva pas “còntra”, mai “pèr”. Es aquò que nos a menat, meme se fau pas tròp va dire, a faire un concèrt dins la carrièra de Correns, onte vivi, d’abòrd a l’espeçariá, puei desbordant a la carrièra...simplament perqué nos faliá resistir a tot aquel ambient.

En meme tèmps fau dire que leis intermittents se son vists reconéisser sei drechs, esperlongats. I a de monde, coma la màger part deis autò entreprenaires qu’an pas agut tant d’ astre .

Nosautres leis intermittents, segur ja avèm obtengut un an de drechs sociaus, que siguèron esperlongats. Mai alòr lo monde pensava qu’a partir de setembre, totei auriam pogut tornar trabalhar. La situacien financièra deis artistas a l’ora d’ara es qu’an una ajuda a costat de sei cachets, quora ne’n an. Sensa aquelei cachets, tocan un mieg revengut.

Alòr me fau dire qu’aquela ocupacien dau Merlan de Marselha, coma l’autra dau teatre Liberté de Tolon, sa tòca es de bolegar premier per parlar despuei una tribuna, e de parlar dei drechs de totei, aquò es importantissime : bolegan per lei drechs de totei aquelei que vivon dins la precarietat dau fach d’aqueu tractament de la situacien sanitaria.

Bolegam per lei drechs sociaus de totei en meme tèmps que per tornar durbir lei teatres.

Coma se debana aquela ocupacien ?

L’i fèm de musica, segur. L’ocupacien èra un besonh de faire collectiu, de se vèire de nòu. Quand l’i siáu anat, ieu, avèm organisat une repeticien pèr jugar a Marselha plaça Dugommier, puei Plaça Louise Michel, tres oras sensa relambi, sus lo tèma dau Temps des cerises, rapòrt au cent cinquantenari de la Comuna. A part de jugar, un biais de se manifestar, segur, per l’artista, eh ben fèm d’atalhiers sindicaus, chifram ce que volèm demandar au govèrn. Siam ja un brave collectiu d’artistas e de tecnicians, que elei lei fau pas oblidar.

Dau tèmps que l’i èra se’s debanat lo carnavau de Marselha que se ne’n es parlat coma es pas de crèire, e puslèu en critica amara.

Ah, òc, avèm jugat mascats...enfin, amé de mascas de carnavau. N’i a que me conéisson, e pasmens m’an pas reconéissut ! (riure). Alòr, rapòrt a tot ce qu’an dich aqueu monde, crèsi que l’efècte sus la santat, n’i aurà pas. Eriam defòra, et leis estudis dison qu’es au burèu e dins lei transpòrts que s’aganta la malautia. Puei, crèsi que fau va rementar sensa relambi , se nos confinan es perqué l’espitau es clafit . E encara l’i levan de plaças. De causas sensa logica de santat, ne’n trobares tot plen, pas besonh de s’atacar au movement deis artistas e tecnicians, pas mai au monde que fa carnavau. A ieu me sembla mai logica de s’atacar a la logica de l’ideologia liberala, pèr dau bòn caluga.