partager
Florian Vernet (photo XDR)
Avans sa sortida, dins leis annadas 1990, My name is degun siguèt publicat chasca setmana dins la pagina òc de La Marseillaise, Mesclum. E me disiáu que nos fasiá segur passar sei fantasmes societaus, l’autor, un Varés qu’ensenhava a l’Universitat de Montpelhier.
Es qu’aquelei barrolhagis fisics e intellectuaus d’un escrivan , puslèu lo negre d’escrivans que pantaia de ne’n devenir un, prenián la plaça d’una vertadiera accien, per racontar lo malèstre d’un òme educat dins la cultura locala d’aqueu rèire país varés, alòr que nos vèn d’une familha a mitat piemontesa, a mitat aràbia. Segur qu’aqueu me semblava completament irréalista.
Pasmens, per dire la veritat, un jorn me siáu avisat que ieu coneissiáu un escrivan aràbi provençau qu’assajava amé dificultat de publicar, maugrat qu’èra de tria. Un collèga jornalista. Mai coma lo trevavi despuei de temps, e qu’èra talament dau país qu’oblidavi qu’èra Aràbi, tant coma auriáu oblidat que tal autre èra Italian o tal autre Portugués d’origina…
Es alòr que m’es apareissuda ben mens improbabla l’òbra de Vernet, e que li siáu intrat un pauc mai prefondament.
Aquela istòria corteta nos ditz que d’imaginar lei eveniments lei pòu faire susvenir. Per lo rèsta, vos convidi de legir l’òbra negra de Florian Vernet, bòrd que l’IEO vèn de la publicar amé sei cinc òpus, dins una colleccien « Crimis » qu’es ben facha, e monte trobarem « Freud dins aquò ? », « Ont a passat ma planeta ? », « Popre ficcion » e « Suça-sang connexion ».
Maugrat tot se pòu regretar de pas l’i legir un estudi, un avans-prepaus, o perqué non una entrevista de l’autor, per plaçar aquela òbra dins son contèxt o evocar lo biais d’escriure lo temps present dins una lenga que parlan leis eròi de romans dins la carriera, alòr que degun la parla en veritat. O encara per tractar d’un biais occitan d’imagier l’eròi modeste o desclassat dau roman negre occitan. Ne’n trobarem mai que d’un, coma lo Matieu Sampèire de Reinat Toscano, per faire desvirar l’idèa de l’eròi classic que se pausa jamai la questien culturala : la sieuna pròpria o aquela dau mitan mont enquista.
Es qu’aquelei barrolhagis fisics e intellectuaus d’un escrivan , puslèu lo negre d’escrivans que pantaia de ne’n devenir un, prenián la plaça d’una vertadiera accien, per racontar lo malèstre d’un òme educat dins la cultura locala d’aqueu rèire país varés, alòr que nos vèn d’une familha a mitat piemontesa, a mitat aràbia. Segur qu’aqueu me semblava completament irréalista.
Pasmens, per dire la veritat, un jorn me siáu avisat que ieu coneissiáu un escrivan aràbi provençau qu’assajava amé dificultat de publicar, maugrat qu’èra de tria. Un collèga jornalista. Mai coma lo trevavi despuei de temps, e qu’èra talament dau país qu’oblidavi qu’èra Aràbi, tant coma auriáu oblidat que tal autre èra Italian o tal autre Portugués d’origina…
Es alòr que m’es apareissuda ben mens improbabla l’òbra de Vernet, e que li siáu intrat un pauc mai prefondament.
Aquela istòria corteta nos ditz que d’imaginar lei eveniments lei pòu faire susvenir. Per lo rèsta, vos convidi de legir l’òbra negra de Florian Vernet, bòrd que l’IEO vèn de la publicar amé sei cinc òpus, dins una colleccien « Crimis » qu’es ben facha, e monte trobarem « Freud dins aquò ? », « Ont a passat ma planeta ? », « Popre ficcion » e « Suça-sang connexion ».
Maugrat tot se pòu regretar de pas l’i legir un estudi, un avans-prepaus, o perqué non una entrevista de l’autor, per plaçar aquela òbra dins son contèxt o evocar lo biais d’escriure lo temps present dins una lenga que parlan leis eròi de romans dins la carriera, alòr que degun la parla en veritat. O encara per tractar d’un biais occitan d’imagier l’eròi modeste o desclassat dau roman negre occitan. Ne’n trobarem mai que d’un, coma lo Matieu Sampèire de Reinat Toscano, per faire desvirar l’idèa de l’eròi classic que se pausa jamai la questien culturala : la sieuna pròpria o aquela dau mitan mont enquista.
Silvan Chabaud, un premiat especialista de Belaud de la Bellaudièra coma de la musica engatjada
