Joan Saubrement nos a quitat

Dimècres 15 de setembre, nòstre amic Joan Saubrement s’es enanat.

Collaborator dau jornau Aquò d’Aquí, aquel afogat d’espòrt regalava totei lei mes nòstrei legeires de sei cronicas onte nos parlava d’aqueu monde que nos disián l’orguelh… nos disiá l’orguelh dei bèu-bèus e autrei arlèris, avans que d’auçar au cimèu lo bèl esperit d’aquelei qu’amé lo balon o l’aviron, fasián espelir la noblessa e la generositat sus lo terren o lo bacin.

Lei comitats de redaccien am’eu èron l’ocasien d’una anecdòta que nos menava totjorn a una morala plena de  finfa e de finessa.
 
Aviá quatre-vint-un ans, qu’èra pasmens pas possible de far veire un esperit tant joine ! Fau dire que Joan aviá passat son bacheleirat (reüssit amé mencien) alòr qu’aviá dejà septanta ans. E qu’aviá après endraiat d’estudis universitàrias d’occitan.

 
Un joine, qué !

Aqueu marin, radiò puei capitani, nos venguèt de Lorèna, onte, enfant d’una familha modèsta, aviá viscut la guèrra, avans que de percórrer lei mars dau monde, premier la Mediterranèa. D’aqueleis experienças de vida, ne’n aviá tirat dos obratges, que de lei legir nos lo gardarà ben viu.
 
Ne’n parlarem mai, de nòstre Joan, tre que la pena de sa despartida aurà fa plaça au sovenir dei bòns moments passats am’eu.
 
A sa frema, la cara Peireta, tant sorrisenta e atentiva ais autres, a seis enfants Joan-Loís e Brunò, diam nòstra tristesa e nòstre sosten.

 
Demandem a totei que l’an conéissut de venir se reculhir au funerarium dei Mieles (pròche dau cementèri militari) aqueu divèndres 18 setembre, entre dos e quatre oras de l’après-dinnada. Serà possible pereu d’anar a l’enterrament au cementèri de Boc, a quatre oras e mieg.