Se i’a un evenimen e un liò ounte se viéu la pas di grafìo es bèn à Ventabren pèr lou Grand Pres Literàri que si douno chasco annado au mes de setèmbre.

« Un cop lou laureat es un escrivan de grafìo classico, e l’an d’après es un de grafìo mistralenco » rapello utilamen Jan-Claude Bouvier, de la jurado d’aquéu pres atribui pèr l’Assouciacioun ….
 
L’an passa èro l’autour prouteïformo Pèire Pessamessa que l’avié agu. E lou mounde se ramento encaro sa sourtido contro li separatisto de la lengo d’O, aquéli que volon l’atoumisa entre patoas pèr assegura soun apouderamen sus ço que se poudrié o pas escriéure.
 
Dimenche 29 de setèmbre es Jan-Marc Courbet que la jurado avié chausi. Moudèste, aquel engeniaire chimisto, especialisto au Coumessariat à l’Energìo Atoumico de la vitrificacioun di residu nucleàri, s’es demanda perqué l’avien chausi après la tiero di Lafont, Pessemessa o Sèrgi Bec.
 
E pamens ! se l’ome de Boulèno, neissu à la fin dis annado quaranto a bèn escri mai que mai d’article, e subretout dins uno toco scientifico, apoundènt de mouloun de « papié » de vulgarisacioun pèr bèn fa vèire que l’óucitan pòu tout dire, l’obro de sa vido es pas dins si pròpris article, meme se soun de centeno.

En 1997 Pere Gròs aviá questionat Guiu Martin  , lo 10 de novèmbre alòr qu’èra a escriure un trabalh a prepaus de Pau Ricard. Sei nòtas de telefonada siguèron messas en forma dins l’amira dau collòqui que l’associacien Mesclum vèn de tenir a Setème la dimenchada dau 1^er de febrier.
 
Dison, aquelei nòtas, que Martin a coneissut Ricard perqué èra amic de Reboul, e tanben de Camproux. « Ricard èra un òme fòrça generós, espontanèu, estète, mai un òme d’afaires pasmens. Ai agut d’estima per eu » qu’a escrich Pere Gròs.