Naissut lo 26 de janvier 1934 sota lo signe de l’Aigalier, aquel escrivan d’expressien occitana es benlèu lo mai coneissut de totei en Provença maritima, bòrd que, levat sa coneissénça druda de la lenga tala que se parla a Marselha, es un òme engatjat.
 
E fa l’unanimitat ben delà de sa familha politica de la gaucha comunista. Es ben per aquò que l’intellectuau e simplament l’òme autruista que siguèt totjorn estat, l’an festejat seis amics de toei orisons, a Seteme lo divèndres 7 de fébrier.
 
Glaudi Barsotti, despuei l’epòca qu’èra sòci dau Calen, avans que l’IEO representa l’occitanisme a Marselha, fin qu’a sei cronicas tot d’un còp pedagogicas e engatjadas dau quotidian La Marseillaise, l’avèm totjorn vist egau an’eu : un òme qu’escota e que buta a la ròda de totei leis iniciativas.
 
Es pas per ren s’es una referènci per tota una generacien de cantaires e animators occitanistas marselhès : Manu Theron, l’Ostau dau País Marselhès, eca…
 
E s’es de totei lei batèstas per la lenga (per eu, aquelei que la vòlon mesprisar o l’escartar son ren que de racistas), li a agut de moments onte son biais de faire siguèt essenciau.

Lo regard clar, franc mai boniàs, Joan Bonfillon podiá vos parlar tot d’un còp en provençau, e menar l’entrevista èra un plaser am’ eu : sus la politica culturala qu’aviá en carga a la Comunautaut dau País Sestian, o sus lei cargas de personaus qu’empachon lei comunas d’embauchar de policiers, o dau bonur de crear un salon deis escrivans dins un vilatje coma Fuvèu... o que que siegue.
 
Lo premier cònsol de Fuvèu a despareissut lo 4 de decembre 2013. Elegit d’aqueu borg pròche de Rosset e de Gardana, èra un emplegat de banca de mestier, qu’aviá agut la fisança de sei conciutadans puei de Marisa Joissains, la presidenta dau País Sestian. Era pas l’òme dei garrolhas, ce que li permetiá de discutir a drecha e a gaucha.
 
Ne’n aviá profiechat per menar la barca de l’ofèrta culturala dins lo país sestian que s’èra cubèrt de novèus establiments aquelei darrièreis annadas.
 
Chasque an au mes de novèmbre presidava lo festivau de tiatre en provençau de sa ciutat, e meme en 2005 m’aviá demandat de ne’n bailejar la jurada au nom d’Aquò d’Aquí. En 2003, mai que d’un se’n rementarà, aviá aculhit au sieu una assemblada de tres cents personas que venguèron aparar l’idèa d’una presencia publica de la lenga d’òc.
 
Era lo paire d’Agnès Bonfillon, jornalista de radiò, la soleta francesa que cobrèt leis atemptats de New York en 2001 per la radiò publica. Ne’n parlava totjorn amé granda fiertat.

Se i’a un evenimen e un liò ounte se viéu la pas di grafìo es bèn à Ventabren pèr lou Grand Pres Literàri que si douno chasco annado au mes de setèmbre.

« Un cop lou laureat es un escrivan de grafìo classico, e l’an d’après es un de grafìo mistralenco » rapello utilamen Jan-Claude Bouvier, de la jurado d’aquéu pres atribui pèr l’Assouciacioun ….
 
L’an passa èro l’autour prouteïformo Pèire Pessamessa que l’avié agu. E lou mounde se ramento encaro sa sourtido contro li separatisto de la lengo d’O, aquéli que volon l’atoumisa entre patoas pèr assegura soun apouderamen sus ço que se poudrié o pas escriéure.
 
Dimenche 29 de setèmbre es Jan-Marc Courbet que la jurado avié chausi. Moudèste, aquel engeniaire chimisto, especialisto au Coumessariat à l’Energìo Atoumico de la vitrificacioun di residu nucleàri, s’es demanda perqué l’avien chausi après la tiero di Lafont, Pessemessa o Sèrgi Bec.
 
E pamens ! se l’ome de Boulèno, neissu à la fin dis annado quaranto a bèn escri mai que mai d’article, e subretout dins uno toco scientifico, apoundènt de mouloun de « papié » de vulgarisacioun pèr bèn fa vèire que l’óucitan pòu tout dire, l’obro de sa vido es pas dins si pròpris article, meme se soun de centeno.

En 1997 Pere Gròs aviá questionat Guiu Martin  , lo 10 de novèmbre alòr qu’èra a escriure un trabalh a prepaus de Pau Ricard. Sei nòtas de telefonada siguèron messas en forma dins l’amira dau collòqui que l’associacien Mesclum vèn de tenir a Setème la dimenchada dau 1^er de febrier.
 
Dison, aquelei nòtas, que Martin a coneissut Ricard perqué èra amic de Reboul, e tanben de Camproux. « Ricard èra un òme fòrça generós, espontanèu, estète, mai un òme d’afaires pasmens. Ai agut d’estima per eu » qu’a escrich Pere Gròs.

Cu l’auriá cresut  ! Lo capitàni d’industria Pau Ricard arrestat a Porrieras per lei gendarmas en companhiá de l’agitator Jòrgi Reboul. Arribèt pasmens en 1935, au moment de la campanha per leis elecciens municipalas. « Lei gendarmas èron mandats per lei cònsols qu’avián crenta d’èstre batuts » precisa Glaudi Barsòtti.
 
N’en saup fòrça sus Pau Ricard (1909-97), qu’ambé l’associacien Mesclum e la Comuna de Setème, va consacrar, encavaucada entre fin janvier e començament de febrier, una setmana a l’òme que siguèt occitanista, çò que se conèisse pas mai que mai.
 
Tre 1942, quand Pau Ricard se marida e se consacra ais afaires, sa vida occitanista es acabada. Mai fin qu’ara, èra un militant per la lenga, e regionalista.
 
Tot debuta per lei fèstas de la Tarasca a Santa Marta de Marselha en 1932. « Jòrgi Reboul, poèta e bèl aparaire de la lenga, aviá demandat a la ciutat de Tarascon lo manequin de la bèstia fantastica per la passejar dins lo quartier, e Jòusèp Ricard, lo paire de Pau, èra dins lo comitat dei fèstas » nos racònta Glaudi Barsòtti.