partager
De ne'n saupre mai...sus que ? sabem pas
Tendrai lo jornau de mon viatgi quotidian : entorn de mon ostau, de mon òrt, de mon vilatgi. Pas mai. Amb derogacion per les comissions a dos kilometres. Ma familha, mon òme e mon dròlle prumiers, mei vesins, ne’n saràn lei personatgis. Lo decòr montanhós. A costat de Gap, se tenir dedins es la regla mai aquí la natura nos laissa bofar. Siam isolats. D’aquesta passa es benlèu pas pus marrit.
19 de març
Una baranha de bòsc separa mon òrt dau chamin. Incuei
, me separa dau monde entier coma dau monde tot cort ! Lo coronavirús es dins totei les testas, a Gap coma autra part.
Coma 35 millions de telespectators, regardèro lo president que parlava. « Restatz a l’ostau ». Es ben çò que fasem totes, o quasi, dempièi quauquei jorns. Lo mòt es pas estat dich « confinement ». S’acantonar
legiguèro. Mon paire disiá qu’estaponava per l’uvern. Si l’an pas dich subit, avem lèu vist qu’aviam chanjat d’epòca. Desenant nos fau un papier timbrat per metre un pè defòra sens agantar un verbau.
Tot chanja e pasmens …
Duerbo ma fenestra e veio que lei montanhas son totjorn aquí. L’er es a la prima, les passerons lo sabon e lo dison. Céüsa a sa corona de nèu e sembla una reina dins lo ceu blu. Tan blu qu’ai de mau de saupre lei gents en vila amb lo gris d’un imòble per mirau. Aquí tot sembla parrier e normau. La tele e la radio pasmens parlan que d’èu : lo coronavirús. Per lo travau, nos an dich de plus venir a Marselha. De travalhar de l’ostau tan que se pòt. Achamp per telefòne un còp per jorn. Fan semblant de dire que s’organizam e qu’es pas ren. Mon uelh. Esperam de ne’n saupre mai. Sus que ? sabem pas.
Silvan Chabaud, un premiat especialista de Belaud de la Bellaudièra coma de la musica engatjada
