Se fan pas pregar per manjar sa sopa

Ives ne’n es pas segur : « d’acòrd, per lei garròtas, li son, parier per lei tartifles … Mai après…  AI pron manjat de favas  ! » Lo biais de dire es de circonstàncias ! Se lèva, e bòla a la man, se’n vai un còp de mai se faire servir una culhiera d’una autra sopa.
 
« Ne’n avèm preparat sièis, totei diferentas, totei tradicionalas de Provença e deis Aups, mai trobaretz pas aquí de pisto, que siam pas en seson ». Patricia Jouve, qu’organisa la serada amé d’autreis afogats dau Ceucle Occitan de La Seina, totara a laissat de papiers ; e de gredons ai seissanta personas que son vengudas dins aquela sala dei fèstas dau Mille Club, per manjar e s’amusar.
 
Un amusament fòrça simple ; se trata de tastar lei sopas, de devinar seis ingredients, puei de participar ais animacions, totei ligadas a la tematica de la sopa : provèrbis, cançons, istorietas…
 
E marcha ! L’i a de monde. « Es un autre biais de faire nòstrei charradòcadissas, d’acamps en convivéncia, onte chascun mena son istòria, son poèma, sa galejada, sus un tèma ». S’agís aquí d’aprene o de se rementar de vocabulari tematic. « Dins aquela sopa, l’i aviá ? » que demanda Patricia Jouve…  « du céleri ! » clama un que li aviá agradat la sopa d’espèuta. « Se ditz « l’ api  » que sotalinha la bailessa. 

E tota la tiera dei lieumes li passarà : peses , céses pòrris, castanhas , fenolhs… es pas de crèire ce que podián li gitar, nòstrei grands, dins l’aiga a bolhir. « E aquí, l’ aiga bolida  ; mai li mancariá pas una briga d’alhòli, de còps ? », que romega un pauc Rotland. La sopa dei paures, emblematica, se fai segur amé d’aiga, d’alhet e de sauvi . Mai au sieu, li an sempre ajustat lo resta de l’alhòli dau dinnar. Alòr per eu es pas una pura aiga bolida.
 
Un còp lei ventres ben tiblat s, lo monde s’acampa per escotar d’istòrias. Coma aquela, a faire rire lei pèiras, de la galina que persuada lo lop de manjar sa sopa deliciosa en luec de sa persona !  O dau mòrt que voliá pas morir… Puei tota una tiera de provèrbis e autrei galejadas son lançats en canonada per Patric, Monica e Crestian : « La sopa fai lo sordat », « dins lei vielhs pòts si fan lei bònei sopas », « pitança fa manjar pan », que mai que d’un còp dison un doble sens coquinàs.
 
Enfin tot s’acaba en cançons amé lo còr dau Ceucle Occitan.
 
« La tòca èra segur de ben s’amusar ; mai am’aquò de ben se rementar que nòstra lenga fai nòstra cultura, » resuma Patricia, « e de faire provision de vocabulàri per parlar, coma devèm faire provision de lieumes per coinar la sopa ! »