La bilbliotèca dau centre la dison Caminade

Aquel òme la poèsia d’òc la podiá pas ignorar. Pèire Caminade (1911-98), se li coneissèm pas d’òbra en occitan, siguèt pasmens noirit per Joë Bousquet e Renat Nelli, au dintre dau « Grope de Carcassone » que collaborava mai que d’un còp ai Quasèrns dau Sud de Joan Ballard, dins leis annadas 1930-40.
 
Aqueu poèta edonista pensava que la poèsia anava de cotria ambé la volontat de transformar la vida de cada jorn; eu disiá que n’èra « consubstanciala ». Despuei la mitat d’octòbre, es oficiau, la bibiliotèca dau centre vila pòrta lo nom de Pierre Caminade.
 
Son quauquei cent cinquanta metres carrats de lectura, dubèrts a quauquei canas dau Pargue de la Marina, despuei 1969, onte doas emplegadas sorisentas vos acuelhan tota la setmana, dissabte comprés.
 
Lo poèta s’entornèt de Paris, dins leis annadas cinquanta, mai pas per Montpelhier onte naissèt. Plantèt pusleu cavilha entre lei còlas, alòr vuejas d’ostaus, e lei plajas, que coneissián pas encara l’ancoratge d’estiu, que nos mena d’ondadas de toristas.

Es Renat Merle, l’istorian seinenc, que nos disiá l’òme, dins sa simplicitat, au cors d’un collòqui que li siguèt consacrat en 2000, dos ans après sa mòrt.

« A l’ora que plus degun marcha en defòra dei draíòus de granda randonada, lo vesi, dins son eternala e joina tranquilitat, caminar Pèire Caminade, boneta de lana en tèsta, ambé sa companha, coma la remanència d’un temps. Regardava aquesta ciutat coma sieuna, non pas que li èra naissut, mai que li èra vengut au plen de son temps d’òme e s’èra mes a son servici, modestament, umilament, fermament, que la percorriá cada jorn, solitari e ligat a tant de sei conciutadans, creator estrangier a tot biais d’èstre superior, mai volent tot encimelar…partisan decidat mai sensa dogmatisma deis ideaus de la democracia sociala ».
 
 Son òbra poetica escafarà pas tot l’interés que portava au país seinenc. Son tanben, elei, consubstanciaus…Ne’n testimònia tota la tiera de seis trabalhs.

I podèm pescar lo remirable Ficelles de facteur. L’istòria d’aqueu libre s’amerita d’èstre lèu contada : Pèire Caminade, au moment de sei passejadas, rebalhava lei liames dei paquetons de lètras que laissavan tombar lei prepausats tot de lòng de la viranta.

La forma que prenián aqueleis estacas au sòu inspiravan mai que d’un poèma a Caminade que se metiá dins lei piadas d’aquelei portaires de messatges… Es segur lo moment de se rementar, per malícia, que son nom lo butèt benlèu a …Caminar.