Debussy, una musica tant inagantabla coma Mélisande, pèr la metèira en scèna d’Ais

Katie Mitchell es ara acostumada dau Festivau d’Art Liric d’Ais, una vièlha conoissença, qué ! Written on Skin, de George Benjamin, en 2012 ; The House Taken Over de Vasco Mendonça en 2013; Alcina d’Haendel en 2015… Mai o mens chasque estiu regala son public d’aqueleis univèrs transparents, onte ce qu’es escondut ais actors vèn vesible au public.
 
D’ostaus onte chasca pèça se revèla tot d’un còp a l’ agach , que fa veire l’accien e l’inconscient dei protagonistas, es son biais de far veire : mostrar d’un biais fluide la complexitat de la vida e deis èstres. Li ajonhe bèn.

Amé lo Pelléas e Mélisande de Debussy-Maeterlinck, siam servits ! Mélisande (la Melusina dei legendas adaptada pèr lo començament dau siècle XX) a ges de passat, e sus aquela persona nòva, chasque òme pòu projectar son fantasme. La vòudrián coma aquò o coma aiçò… Ela saup qu’amar. E pèr son malur serà Pelléas, lo frairastre de son òme.
 
Pèr l’anar-venir entre frema e fantasme de frema, Katie Mitchell nos fa veire una actritz, doble de Barbara Hannigan, la sopranò que juega lo ròtle de Mélisande. E per simbolisar lo sorn d’aquela situacien d’una frema au passat desconeissut,  una viseta que davala ai cròtas de l’ostau bastarà.

La particien de Debussy siguèt d’una noveutat completa en 1902, qu’a semblat ai contemporans, d’aver un rapòrt a la pintura impressionista. Pasmens se religa a deguna escòla, l’i vesèm pas mai lo passat de la musica occidentala que son futur. Prefigura rèn, e resuma rèn. Una òbra unica onte benlèu tot es dich un còp per totei, d’un biais excepcionau.
 
Per menar lo Philarmonia Orchestra, Esa Pekka-Salonen es un as. Sensibilitat e energia se mesclan dins aqueu cap d’orquèstra pèr donar d’envam ai muscians de tria, que dejà siguèron aplaudits dins un programa Stravinski quauquei seras avans.
 
D’aquela tiera de belei vòtz (Stéphane Degout en Pelléas, Laurent Naouri en Golaud, eca. fau se rementar premier la bèla, mai rara vòtz calorosa de la mezzò Sylvie Brunet-Grupposo, en Geneviève, la maire de Golaud.
 
D’aqueu monde embarrat qu’empresona la paura Mélisande, Katie Mitchell estima pasmens que sa musica es liura de tota forma, « coma lei nívols que se rebaton dins l’aiga, de contúnia en mudacien permanenta, sens estructura clara. Una escomessa per ieu que de crear d’imatges inagantables ».
 
Que pasmens fan veire au public que l’ inagantable tanben es bèu.