Arris policiers

Amé lei Lèis d’excepcien, fau pas esperar una justicia dei bèlas. L’Estat d’Urgenci que s’aplica despuei la mitat de novèmbre pòu pas produrre fòrça bèn. 

Li siam acostumats, lei servicis d’Estat devon provar que son eficaç. S’arèston pas de terroristas, li fau empresonar plen d’aquelei que, simplament, an pas l’astre de far veire la bòna figura. O de viure luenh d’un suspèct.
 
Es ansin qu’una dròlleta de Niça, maugrat sei sièis ans, siguèt nafrada dins una intervencien musclada dei policiers dau Raid, que placavan son paire au sòu davant ela. Vos diem pas lo trauma ! S’èron enganats, lei policiers, que devián desfonsar la pòrta d’a costat.
 
Se de celebritats, tau coma lo trompetista de jazz Ibrahim Maalouf, siguèron tanben arestat e tirassat jusqu’au pòste, puei empachat per de gabians dins son trin per Londras, d’anonims pereu patisson de simplament viatjar.
 
Es lo cas de Mikaël, qu’agachava un filme d’accien dins lo TGV entre Marselha e Rennes, de cotria am’un autre passatjier. D’autrei viatjaires l’avian trobat estrani. Lo vaquí entravat de manetas.
 
Se leis arris policiers se son multiplicats despuei que l’Estat d’Urgènci es aplicat, es ben lo resultat d’una mobilisacien sens relàmbis de policiers o gendarmes qu’apareisson totjorn que mai las, e que l’Estat n’a dessecar l’efectiu aquelei ultimeis annadas.
 
De confiar son trabalh ai dètz mil militaris mobilisats a l’ora d’ara sus lo territòri, semblariá pas una bòna idèa. Questien de gaubi.
 
Es de se demandar coma faràn per mobilisar de setmanas a-de-rèng aqueu monde sens  dramas, qu'a mai que d’un li fa paur.
 
Alòr lei terroristas petarián dau rire. « Mume pus besonh de nosautres ! » que se dirián.