Aparaira d’abelhas

Vòu pas parlar de brusc , mai ben de refugis per abelhas, Isabelle Pybourdin : un ensems de quatre bruscs que pòt laissar en vila, au Mont Faron de Tolon, entre Oliulas e La Seina, o dins lei bòscs dau Cap Cessié onte l’ONF li fa fisança… mai a l’ora d’ara sota lei pins lei trobaretz pas. Per part, sei bruscs seinencs s’endraian per lo plan de Pueimeisson (Puymoisson 04) per l’estiu. « Èra mon biais per aparar leis abelhas dau cabrian asiatic, que d’aquesta passa infèsta totei lei pinèdas ! » Lo tuaire vengut ambé la tèrra de plantas d’importacion chapla fins a septanta butinairèlas, leis abelhas s’estransinan, sòrton plus butinar, e lèu la Reina arrèsta de pondre.
 
Isabelle, uei va veire lei quauquei bruscs qu’aviá laissat sus la teulissa dau Casino Joia. Un luec curiós per faire lo mèu, que ? « L’i a de flors tot alentorn, e una fònt per l’aiga, que li es necessari ais abelhas. Es un bòn luec e lei bailes dau Casinò an escotat mon discors, tot parier d’aquelei dau Carrefour, e mai d’aquelei dau Leclerc ! Li observi son ròtle d’ecociutadan. Tastan lo mèu, aprenon a destriar lei gosts diferents… Se senton valoritzats, e l’amerita ».

Fa dètz ans, Isabelle, premier mestressa d’escòla, puei ensenharèla de management a l’Universitat, a laissat la carriera universitària per se virar a la natura, prendre suenh d’aqueleis pollenisarèlas indispensablas. Mai prendre suenh, es pas produrre. « Siáu pas pastra d’abelhas professionala, mai pedagòga e incondicionala ciutadana d’una Republica dau vivent. Lei bruscs, ne’n vòli pas de’n pertot :  es de mòda de plantar cavilha ai ciutats a l’ora d’ara, mai ne’n fau pas de tròp, autrament coma faràn leis abelhas fèras, solitàrias, que fan benlèu l’essenciau de la pollenisacion ? Per elei, cadun pòt ajudar, crear una sosta, que basta d’un tròç de bornèu ».
 
E de plaidejar ai Vilas, per pausar de bacs a flors tot simples de’n pertot : «  còsta ren mai es essenciau ! ».