Opera : Elektra crida venjença a Marselha

Arriba que lei familhas s’estraçan. Mai jamai coma aquela d’Agammemnon. Lo baile dei Grècs a Tròia a sacrifiat sa filha Ifigenia per far bofar lo vent. Sa frema Clitemnestra a pas perdonat e l’a tuat quand s’es entornat. Revèn a Electra, l’autra filha d’Agammemnon, de venjar son paire, amé l’ajuda d’Oreste, son fraire, e maugrat la desirança de sa sòrrre, Crisotèmis, de se faire una vida normala.
 
Sus un librilhon d’Hugo von Hofmannsthal, Richard Strauss n’en tirèt un opera alucinatòri, que l’òdi d’Electra pòrta de la debuta a la tota fin. La produccien que prepausa l’Opera de Marselha sota la direccien dau capolier Pinchas Steinberg, am’una còla omogèna de polidei vòtz, deu adonc far fisança a Jeanne-Michèle Charbonnet, una sòpranò massiva e tenguda per son ròtle-titre.
 
A trobat un metor en scèna pron intelligent, Charles Roubaud, per comprendre que fau rendre aisat son trabalh. Tròp sovent, sei collègas te fan corre o sautar sei cantaires sens tenir còmpte de la dificultat de cantar, un acte que mobilisa lo còrs entier. E Electra es un ròtle que demanda fòrça esfòrç a la vòtz.

Quand s’encolèra, dona de còps de pè ; quand l’isteria la tèn, arpateja dei mans e trenca l’èr de sei braçs. Pas mai, e pron suggestiu. Sa maire, Clitemnestra, es Marie-Ange Todorovitch, una mezzò sòpranò que se presenta plus, tant aurà cantat dins totei lei registres e creat de ròtles.
 
Cantan dins un quadre espetaclós, am’un decòr qu’Emannuelle Favre a imaginat coma un ostalàs lèst de s’escrancar. Am’ una faussa perspectiva verticala, de la cròta dau castèu onte s’encaforna Electra, jusqu’au cimèu onte reina Clitemnestra, aquela torre de Pisa amenaça de s’aboseirar tre lo començament
 
Aqueu desequilibri lo trobam tanben dins la concepcien musicala de Strauss. La vòtz umana sembla i menar batalha còntre l’orquestra ai moments de foliá qu’agantan Electra. Lucha tant còntra la musica que vòu la plegar coma còntra sa maire que l’emprisona.

« Cantarai pus jamai Clitemnestra, tant despassa lei possibilitats de la vòtz » qu’auriá desclarat Ernestina Schumann Heink, que creèt lo ròtle en 1909. Au tèmps que Freud endraiava son òbra, Electra siguèt percebut coma una traduccien scenica de l’isteria. Era simplament bèn dins la draia estetica de l’epòca, l’expressionisme.
 
Tot un ambient que rènde la produccien de l’Opera de Marselha. De vèire et d’ausir encara dimenche 10 de febrier 2013 a 2 oras e mieja, dimècres 13 à 8 ora dau vèspre, e dissabte 16 tot parier. De saupre qu’Elektra, aqueu còp sota la direccien d’Esa-Pekka Salonen e mes en scèna per Patrice Chéreau, serà tanben produit per lo Festivau d’Ais, entre lei 10 e 22 de julhet 2013.