Davant la Glèisa Santa Clotilda, brandussan lei bandièras : negras amé tèsta de Maure, o arminas de muma color, sang e òr amé crotz de Forcauquier e Tolosa, o l’estrella de l’independentisme catalan, e d’autrei. Benlèu que son pas mai que sièis cents lei manifestants, mai ben colorats. Un arc de seda dei minoritats lenguisticas de l’exagòne. Justament èra la tòca d’aqueu recampament : faire molon, e charrar de ce que partejan totei, una lenga mespresada, en dangier de disparéisser.