Glaudi Barsòtti : 80 ans es jamai que quatre còps vint

Naissut lo 26 de janvier 1934 sota lo signe de l’Aigalier, aquel escrivan d’expressien occitana es benlèu lo mai coneissut de totei en Provença maritima, bòrd que, levat sa coneissénça druda de la lenga tala que se parla a Marselha, es un òme engatjat.
 
E fa l’unanimitat ben delà de sa familha politica de la gaucha comunista. Es ben per aquò que l’intellectuau e simplament l’òme autruista que siguèt totjorn estat, l’an festejat seis amics de toei orisons, a Seteme lo divèndres 7 de fébrier.
 
Glaudi Barsotti, despuei l’epòca qu’èra sòci dau Calen, avans que l’IEO representa l’occitanisme a Marselha, fin qu’a sei cronicas tot d’un còp pedagogicas e engatjadas dau quotidian La Marseillaise, l’avèm totjorn vist egau an’eu : un òme qu’escota e que buta a la ròda de totei leis iniciativas.
 
Es pas per ren s’es una referènci per tota una generacien de cantaires e animators occitanistas marselhès : Manu Theron, l’Ostau dau País Marselhès, eca…
 
E s’es de totei lei batèstas per la lenga (per eu, aquelei que la vòlon mesprisar o l’escartar son ren que de racistas), li a agut de moments onte son biais de faire siguèt essenciau.

En 2003, quand lo president dau Consèu Regionau, a l’escota de seis amics arlatencs que tenon en òdi l’idèa meme de lenga d’Oc, prepausava a l’Assemblada regionala un vòt per dire que « lo provençau mistralenc » (constuccien estranja !) èra la lenga de la Regien », eu trevèt lei corredors dau bastiment de la Regien per conscientisar leis elegit de gaucha. Tres mes puei, novèu vòt dins l’emicicle regionau : per dire que « la lenga occitana es la lenga de la Regien ».
 
Lo belèm, lo music-hall marselhès, lo roman negre, la cosina, ren escapa a sa curiositat ordenada e una tiera de polits libres, tant en francès coma en occitan, siguèt publicada aquí o ailà. Mai se rementam premier d’aquelei retrachs d’escrivans provençaus, especialament marselhès, que publicavan dins La Sartan o dins d’autrei revistas, que sens eu, nos serián pas conéissuts.
 
Per se’n rendre compte, faudriá re-editar son vielh recuelh « Antologia deis escrivans sociaus provençaus », onte mai que d’un per lo premier còp dins la novèla generacien occitanista, podiá comprendre tota l’importancia d’un Victor Gelu e d’un Clovis Hugues.
 
Fa quaqueis annadas, nos a congostats tanben d’una òbra mai personala, « Testimòni d'u niston  de la guerra ». Auriam enveja de lo comparar am’un aubre totjorn que mai verd, mai un aubre resta tancat, alòr que Barsòtti avança amé son epòca, e meme marcha un pauc davant.