Garric : Quora la musica trad lusís de modernitat

Garric es nascut d'un projèct que se vòu alunchat de Coriandre, grop dins lo quau Danis Galvier s'es fach conéisser.

«Voliái far amb un son diferent de Coriandre amai se demòra dins una dralha coerenta, mas la desmarcha creativa es autra » explica lo fondator cantaire/saxofonista/flaütista.

Se tracta aquí de presentar de compausicions que lo Danis pausèt sei tèxtes sieus. «Es un besonh per ieu d'escriure de cants e d'o presentar al public».

E aquò se sentís pron, a l'escota dau CD. Lei cançons son en doas lengas (occitan-lengadocian e francés).

Aquí, la voetz sembla a l'onor, pron en avans. Non fai pas que servir l'estrumentau, que lei paraulas fan l'esséncia dei tròç.

Maugrat que siá pas de l'avejaire dau grop, qu'i vei puslèu un equilibre vertadier entre musica e tèxtes. Pasmens Garric, aicí, assaja de porgir una certana richessa de sòns mai tanben de plaçar la voetz coma lo mistrau dins la plana : impausenta e entestanta.

D'aperaquí, un vent de modernitat crea una fòrça novèla que sedús. Es-ti una convidacion a la dança ò ben un consèu de restar au sieu, près d'un fuòc e leis uelhs barrats ? Benlèu lei dos.

«La tòca èra de fargar un concèrt-balèti, ont totes los tròces son dançarèls, mas pòdon dintrar dins un torn de cant a escotar e agachar, amb soncament de tròces nòstres» afirma  lo Danis. 

Çò segur, es que i a quicòm de mai intime, mai pas mens universau dins aquel album. S'i ausís un mescladís de sòns que donan de prefondor a la musica de Garric.

L'album sembla evocar lo besonh de se liberar de l'univèrs occitan. D'efèch l'enjòc, quora se canta la lenga e se parla de la cultura d'Òc, es de poder se distanciar de la florissenta musica occitana per mielhs se diversificar e crear son identitat.

«Garric es noirit d'influenças, de sons, de problematicas de uèi e benlèu la nòstra musica es un biais de reinventar una tradicion, qu'una tradicion que bolega pas es mòrta» se carganha lo fondator.

Es dins aqueu contèxte qu'escriguèt «Es pas folcloric» qu'es un tròç màger dins l'album. «Es lo trobador vengut del fons de l’atge / Que branca son amplificator dins lo garatge  / Es pas folcloric» canta lo Danis.

Un biais de revendicar la necessitat de faire evoluir nòstei tradicions, nòsta lenga, sensa ne'n copar lei racinas. Coma l'aubre que demòra tancat dins la tèrra e que lei brancas creisson, viradas vèrs lo cèu, butassadas per lo vent.

Aquel aubre creis totjorn, se corba pas, se tomba pas : se dreiça.  Es eiçò, lo contrari dau folcloric ! 

Adonc Garric, embé sei tèxtes que «parlan de la vida, dins una dralha poetica e eliptica», tend de partejar au monde de valors que s'oblidan de temps en temps.

Es per la cançon «Chercheurs d'Or / Cercaires d'Òc», eponima de l'album, que s'expremís lo mai lo rijèct d'una societat manjada per lo profiech, lo mesprés, la quista dei vanitats, en brèu, tot çò contrari a l'umanisme.

«Sèm dins un mond ont lo bling-bling, lo lusent, a pres una part maja dins nòstras vidas e es vengut una valor. Nosautres, mai que ''Chercheurs d'Or", nos volèm "Cercaires d'Òc", per metre en avant las valors umanas de convivéncia e de paratge».

Vaquí coma Danis Galvier nos escleira sus aqueu jòc de mòts. Tot i es resumit, que s'i rebat l'idèia generala dei tèmas abordats dins lei tèxtes.

«Es una cançon que volèm portar, que nos sembla prigonda e es aquela que demorarà» apond l'autor.

Embé de sonoritats trad, jazz, blues, rock, funk, varietat, reggae, etc, Garric manca pas d'esprovar una certana originalitat. Emai que lo CD Cercaires d'Òc a quicòm d'un pauc punk.

Segurament degut au ritme, mai tanben au biais de cantar. E en vautrei, Garric vos farà-ti bolegar ?