De bicilistas, de vesinas e de chats

Fai quauquei setmanas encar, si nos avián dich que nos faudriá encafornar , l’auriam pas creigut, non. Es pas un peisson d’abriu, es ben ansín. Una radio de Gap faguèt creire que lo Torn de França passariá aquest’ an ren que per les Aups, Nautas e Bassas. Era una craca  ; era pas tan colhon pasmens. Dimpièi sabem que lo torn es remandat au mes de septembre. Auràn pas tan chaud lei biciclistas, coma disiá Adrien, l’eritier, pichòt. Quand avem vist qu’anullavan lo balon e totei les competicions esportivas, auriam degut se mesfiar, amb totei lei sòus en juec, poiá estre qu’un marrit virús.

Ai ben creigut a n-un peisson aqueste viatgi ! Una femna me telefona, ditz qu’es ma vesina a 2 o 3 kilometres, que legís mon jornau sus internet. Es soreta amb son òme. L’i fai passar un moment. Es contenta - ieu mai - de legir ma pichòta vita a l’ostau. Nòstrei vitas domesticas se semblan.

Anirem pas a Madrid per Pascas, ni a Roma per Pendecòstas. Les tablèus de Goya o de Boticelli, lei miram de maison. Exposicion virtuala que dison. Nos fai de ben. Aurem pas lo fresilhon davans l’òbra mai passarem un bòn moment. Es totjorn aquò que nos levaràn pas !

Contunho mon pichòt trin. Me planho pas. Desenant, ai de visita. A miegjorn o a 2 oras. Senon a 5 oras. Vira dins mon jardin, marcha leugier, sens bruch e me regarda estonat de me trobar aquí. Non mai òu ! Cu es lo proprietari ? Un chat blanc, un pauc orotgi de l’aurelha nhacaa . Li fau la conversacion. Ieu parlo a tot lo monde e ei bestis totjorn. Se regardam de caire. Avura, chasque jorn, espero Bianca. Es un nom provisòri. Que vengue mais sopla, es pas encar ganhat. Vos tendrai au corent.