Una serada perduda

M'arriva d'aguer enveja de mandar ma televisien japonesa e son escran plat dins Argens. Au ser dau 1er de junh, Argens aurié degut reçubre son present. L'estomagada venguèt promier de la desfacha de Tolon en finala dau Championat Top 14.

Leis estèlas dauradas de la rada an fach chi, lord Wilkinson a mancat de tombats e de penalitats que manca pas de costuma, Fred Michalak lo mesclaire avié òublidat de levar sei gants d'esquì.

L'enavans que faguet davant lei bigas menèt drech a l'assai dau mesclaire castrés. Lo solet tolonenc de boan nivèu siguèt lo centre Bastareaud. Lo Castres Olimpic meritava sa vitòri e vira-torna es bèn ensin estènt que dei quatre miefinalistas èra l'equipa la mens richa.

A 19-14 pèr Castres, ai pas esperat que Wilkinson tirèsse la trasformacien de l'assai estènt que la partida èra perduda e ai quichat sus France 3 per mi defugar.

Ailàs, li avié un telefilm consacrat a Henri IV. Lo joine gascon Enric parlava ponchut coma totei leis autrei Gascons de la distribucien sota lo bèu cèu de Pau.

L'etnocentrisme francò-parisenc mi sadola. Coma si pòu concebre un film istorique en partant d'una tala faussetat. Quora lo vertadier Enric e sei companhs èron arrivats a Parìs lo contraste entre son parlar e aqueu de "la Cour" èra estat pivelant. Sus France 3 aquò era escondut.

Ai quitat Henri IV, per trovar sus Arte un documentari consacrat ai cheerleaders, en francés pom-pom girls, lei pichòtas gaire vestidas que dançon sus lei terrens d'esport estasunians per donar de vòlha ais òmes de son equipa.

Luenh dei cheerleaders, ma serada èra perduda. Ai quichat sus lo boton de mon Panasonic e sieu anat m'empalhar.