Pus luenh amb un duo 100% Montanaro

Aquò comença coma un èr de violon ressat, seguit per un alen d’ocarina ; i a de vent deis estèpas dins tota aquela musica ; puei après una minuta e mieja, l’ocarina vòu ben jogar un èr ample, pontuat per lo meme gratejament de violon : una nòta puei tres cròcs. Laissatz encara passar una autra minuta e mieja, e l’ocarina qu’ara s’es afogada (esto còp lo vaquí lo vent de plana !) se fa sostenir per lo violon, que discutís avans que lei dos instruments se rejonhan dins una mema nòta finala. Es Murmures, un dei tròç pus suggestius dau darrier disc de Miquèu Montanaro, Tovàbb.
 
Aqueu mot d’ongrés, per çò que ne’n sabèm, vòu dire quauqua ren coma « pus luenh ».
 
I trobam aquel ambient d’Euròpa Centrala que sotalinha la musica occitana de Miquèu Montanaro despuei que, fa vint ans e mai, foguèt convidat en Ongria, i foguèt presat per lo public e d’autrei musicians. Lo rapòrt de Montanaro amb Ongria es prefond. Dòna Montanaro, l’artista plasticiana Niké Nagy, i nasquèt. E son enfant Baltazar i aprenguèt la bèla partida de son art. Aqueu violonista de jazz ara jòga en duo dins aqueu disc, vendut en Ongria despuei un an amb un polit succès. Ara se pòu tanben crompar en França.

Se Tovàbb es ben jazzy, se Tangoïde… es ben en forma de tango, se podèm ramentar pereu de Kardos, que vòu dire « espasa », e que justament sembla ben plen de vòlha . D’un biais generau, aqueu disc es mai qu’agradiu, e subretot es un dialòg entre Miquèu e Baltazar, lo paire e lo dròlle.
 
Sabèm lo biais de dialogar dau Miquèu Montanaro amb d’autrei culturas ; aquí charra ben amb quauqu’un que, segur, coneisse ben. Baltazar apren lo violon tre sei nòu ans, puei se perfecciona en Ongria. E ara, coma son paire, multiplica lei projèctes de rescòntres, amb d’artistas deis antipòdes, de còps.