partager
Se la musica adocís lei mors, degun espèra que lo siblament dei missilas sus Gaza pòsque tranquilisar lei victimas, avans que de lei tuar per centenas.
Le violon plutôt que le canon, on en rêve
Bilal Alnemr au Conservatoire d'Aix en 2012. Premier violon de l'Orchestre des Jeunes de la Méditerranée en 2014 (photo MN)
Pasmens li a d’optimistas per pensar que la musica pòu jugar un ròtle per la patz. Mai que d’un se rementarà benlèu de Kurt Masur, director d’orquèstra celebrissime, que manifestava a Berlin en 1989, per empachar la poliça de nafrar aquelei que volián la libertat.
Daniel Baremboïm a menat mai que d’un projèct per afavorisar lo rescòntre de musicians palestinians e israelians. S’agissiá segur de laissar de piadas dins l’esperit dei dos pòples ; se podián jugar ensems, segur que podrián viure en patz.
Despuei trenta ans l’Orquèstra dei Joines de la Mediterranèia pausa sei cadieras, en França e ai país forestiers, per portar la bòna paraula : aquela de Mozart o de Ravel.
Sota la maceta d’Alan Altinoglu, an clavat lo Festivau d’Art Liric d’Ais, lo 24 de julhet passat, amé lei meravilhós quatre cants ultims de Richard Strauss, qu’a cantat Léa Trommenschlager, una Alsaciana qu’a agut passat, ela tanben, pèr aquela orquèstra. Aquela siguèt creada vaquí trenta ans, per acampar lei joines talents venguts de país que sei governaments se parlavan pas, levat per la votz dau canon.
D’aquelei trenta nacionalitats, de A coma Albanés a T coma Turc, lo conductor d’orquèstra a, puei, demandat a chascun de se levar per que lo public pique dei mans. A l’aplaudimètre, lo public sestian a donat un egau nivèu a la contrabassista palestiniana Eleni Mustaklem e a la violonista israéliana Avital Mazor, entre d’autres. E tot parier per lo premier violon, lo Sirian Bilal Alnemr.
Mai aqueu, despuei tres ans, es Sestian . Aqueu violonista dau bèl avenir siguèt destraucat per lo Conservatòri d’Ais, e trach de son país just avans la guerra que i estramaça tota la societat.
Tot aquela bèla escomessa farà pas taisar lei fusius, segur. Mai, an’aquelei que rèstan encara dins de societats en crisi, mai pas en guèrra, pòdon encara picar dei mans per dire son desir de patz.
Es de se demandar se, de jugar d’un costat e de l’autra de la muralha entre Israël e Gaza avans lo chaple que chascun pòu constatar, aquelei joines aurián pas poscut jugar un ròtle per abaucar aquelei vesins que s’ aborrisson .
Daniel Baremboïm a menat mai que d’un projèct per afavorisar lo rescòntre de musicians palestinians e israelians. S’agissiá segur de laissar de piadas dins l’esperit dei dos pòples ; se podián jugar ensems, segur que podrián viure en patz.
Despuei trenta ans l’Orquèstra dei Joines de la Mediterranèia pausa sei cadieras, en França e ai país forestiers, per portar la bòna paraula : aquela de Mozart o de Ravel.
Sota la maceta d’Alan Altinoglu, an clavat lo Festivau d’Art Liric d’Ais, lo 24 de julhet passat, amé lei meravilhós quatre cants ultims de Richard Strauss, qu’a cantat Léa Trommenschlager, una Alsaciana qu’a agut passat, ela tanben, pèr aquela orquèstra. Aquela siguèt creada vaquí trenta ans, per acampar lei joines talents venguts de país que sei governaments se parlavan pas, levat per la votz dau canon.
D’aquelei trenta nacionalitats, de A coma Albanés a T coma Turc, lo conductor d’orquèstra a, puei, demandat a chascun de se levar per que lo public pique dei mans. A l’aplaudimètre, lo public sestian a donat un egau nivèu a la contrabassista palestiniana Eleni Mustaklem e a la violonista israéliana Avital Mazor, entre d’autres. E tot parier per lo premier violon, lo Sirian Bilal Alnemr.
Mai aqueu, despuei tres ans, es Sestian . Aqueu violonista dau bèl avenir siguèt destraucat per lo Conservatòri d’Ais, e trach de son país just avans la guerra que i estramaça tota la societat.
Tot aquela bèla escomessa farà pas taisar lei fusius, segur. Mai, an’aquelei que rèstan encara dins de societats en crisi, mai pas en guèrra, pòdon encara picar dei mans per dire son desir de patz.
Es de se demandar se, de jugar d’un costat e de l’autra de la muralha entre Israël e Gaza avans lo chaple que chascun pòu constatar, aquelei joines aurián pas poscut jugar un ròtle per abaucar aquelei vesins que s’ aborrisson .
Robert Lafont cet intellectuel qui occupa le terrain social pour une renaissance occitane
