L’utopia camarguenca sus papier argentique

Una frema tuba, agachant la mar, lei parpèlas mieg barradas ; un òme, lo tòrse nus, aganta sa guitarra e joga per sei vesins ; acoidat an’una taula fàcia a sa botelha, un autre parla am’una frema… Tot aquò sota un cèu tant blu coma la mar que s’estira a l’infinit davant aqueu pichon pòple de monde enestivat, de tota evidéncia populàri, que pasmens viu en riba de mar coma lei richàs d’ara.
 
Salah Benacer veniá de fotografiar d’òmes au trabalh, am’un reportatge sus lei pairoliers en Crau, e aviá dins l’idèa de faire tot parier amé lei sauniers de Camarga. Ailàs ! vaquí que la societat que leis emplega barra sei pòrtas per esplechar la sau en Tunisia. Lo fotografe se’n va alòr un pauc mai luenh, jusqu’au moment que sa veitura podrà pus anar davant. Es arribat a la plaja, onte s’esparpalhan caravanas e tendas…
 
Piemanson, au desbocat dau deltà dau Ròse, èra « lo luec conscient dau partatge, de mondes que se rejonhián dins un pantai esvelhat » que ditz l’artista.

L'i vendrà d'annadas, 'mé convivència, fotografiar lo monde fòra dau monde...

Fai vint ans qu’en Provença Salah Benacer cocha aquelei mondes que s’escondon , onte d’utopias pòdon viure a la sosta dau defòra. A Piemanson, de bordilhaires e de fremas d’ostau arlatencs, mai tanben de borgés bèlgas, anonims per un o dos mes, èron venguts sus aqueu recanton camarguenc per si faire oblidar dei reglaments e dei còdis de la separacien sociala.
 
A l’ora d’ara, la plaja es barrada, enebida au campament, e lo pantai es acabat. Mai ne’n restan lei piadas , d’aquela utopia sociala, sus papier argentique, en auta resolucien. « Per tirar mei fòtòs, siguèri format per Guillaume Gineste, a Paris, una referéncia » ajusta Salah Benacer.


Lo libre que consacrarà an’aquelei pantaiaires dau bot dau monde, es a l’ora d’ara a l’etapa dau « finançament participatiu ». Per quinge jorns es possible de prene una opcien per l’ajudar a publicar. E a intrar am’eu dins lo pantai d’un monde mai liure, sens ierarquia.