Niça si plora

Avèm emparat l’informacion dau nòstre enfant que nen sonèt de l’autra man de França, de nuech, per aver de nòvas...

De l’ostalada degun l’i èra mas de segur de monde que conoissèm son tocats, Niça es un vilatge...
 
Que faire, quora d’unu an minga respèct de la vida, an laissat tota umanitat...
N’i a que parlan de bandieras.
Non siáu ieu que anerai metre quauqua sigue bandiera.

Capissi ben la demanda de si faire veire en cada luec, de si metre en avant.
Aquelu qu’an besonh de bandieras, li laissi. Aquelu caps de carta pista que son lu premiers a si metre sus la fòto ò a escriure de comunicats, li laissi la plaça.

Cau ben veire que d’accions coma aquesta de dijòus 14 julhet son menadi ren contra una persona, una ciutat, un país.... Es l’umanitat entiera qu’es dins la mira.

Pòrti lo dòu de la joveneta que, gaire de temps fa, a l’escòla, portava de projècts per la sieu vida e que m’emparan ancuei que fuguèt sagatada ...
 
Pòrti lo dòu au dedins dau mieu còr e lo partissi mé l’enfant lo mendre que deu créisser m’aquelu imatges de violença que non sabèm encara li espranhar, que sigue aquí au nòstre ò dins quauque país que sigue dau nòstre jardinet de la tant bèla tèrra, pura.
 
De que sierve d’assaupre se li victimas son niçardi ò forestieri ? Una vida a mai de pes qu’una autra ? Venon toti dau pòble dei òmes, segadi d’azard, e li planhèm.

Aimi mai que si pòrge un brot d’olivier que mila bandieras, que son, soventi fes, arboradi per devidre lo monde.
 
Cen que capissi encara mai ben la noblessa dau respèct per cada persona. Cadun a la sieu mòda a besonh d’exprimir la pena prefonda. Lo Royer dins la sieu cronica canta Ò la mieu paura Niça, regina de li plors...(Joan-Ives Roier, Forcauquier, es cronicaire, Ndlr) Lo Gilli tornèt legir lo tèxte de Françon Dalbera e estampèt Plora, Niça, esto sera... per lo pegar sus la pòrta de l’imuble. Mi venon li paraulas de Mistral O Santi Maria / Que poudes en flour / Chanja nòsti plour / Clinas lèu l’auriho / De-vers ma dolour...
La nòstra associacion, l’TEO06, coma tant d’autri, saluda la memòria dei victimas innocenti de la barbaria e partisse la dolor dei familhas que ploran la sieu parentèla, lu sieus enfants venguts faire fèsta de la nòstra República francea sus la Prom’.

Lo ciel flamejava de colors. L’escurantisme un còup mai jitèt un vel negre sus lo pòble.
Siam de còr embé aquelu que son estats macats ò còr macat.
 
Avèm besonh sobretot de paraulas apaisanti - se’n trovan de tant bèli dins mantuni lengas -, coma li sabon dire lu còrs aimants e li rasons rasonanti, avèm besonh de si recampar per portar mai aut li valors nòstri : amor, paratge, convivença.
 
Que faire ? Per nautres, si devèm d’anar de l’avant, sensa fin, mostrar lo nòstre bonur de viure ensems, partir li nòstri diferenças, faire conóisser li riquessas de la nòstra lenga e de la nòstra curtura, laurar la nòstra amistat, descurbir d’orizonts novèus, viure lu nòstres projècts mé gaug, semenar de granas d’amor, recampar li gents, educar a la tolerença e a la fraternitat...
 
Catarina e Marianna si donan la man e siam dapé d’eli per faire viure la democracia.
Siáu Niça. Siam Niça. Siam un monde generós e frairau... Donem-nos la man.