Legir Mirèio a l’ostal del mestre

En un endreit pasible, siau, tranquile, tota lectura publica de literatura en lenga nòstra es una causa de las bonas. Lo lector te fa subran sonar l'escrit e s'afortís en lo travalh que liura, l'auditor l'ausís e de còps dens son còr ressona e clantís e s'amèna l'emocion d'un partatge vivent, passadís e pasmens remarcable d'ondas bonas.

Una alquimía passa. Un bemòl totun, per profichar en plen, es coma a l'Opera mèlhor es coneisser lo libret : aver legida l'òbra avans e seguir dens lo texte dens son libre mentre tant o alara es que coneisses ton provençau a la perfeccion e qu'es capable d'agantar subte totas los pichòts plegs de prononciar pròpi a chasque lector.

Un mas campestre, polit, e que te fa d'acuelh, es lo Mas dòu Juge de Malhana, onte visquèt lo qu'i escriguèt "Mirèio". S'obriguèt una sala, acostica e isolada del brut, perfèit liòc per aculhir una lectura integrala de "Mirèio". Un liòc emblematic.

Sotalinhem quau legissiá lo classic amé Dom Michel Desplanches : Virginie Brel Suppo, J-Bernard Plantevin, Mireille Durand-Guériot, Pierre Fabre, Miquèla Bramerie, René Moucadel, puei lendeman : Anne Lambert, Michel Bouisson, Jean-Michel Turc, Estelle Ceccarini, Mandy Graillon, qu’em’elei avèm pogut entrevèire sinon vèire l’òbra en sa plena majestat.