partager
Cada jorn n’en vesi mai que la velha, tot un paure monde s’espandís a nòstrei pòrtas. Coma ieu se caussan, se vestisson, manjan sus una taula, e tenon un refrigerator. Avem lo meme biais de viure. Pasmens, son refrigerator, sa taula, e lo paure monde an ges d’ostaus.
Lei vesi quand m’espaceji dins la vau pròche dau mieu, e pereu quand arribi a Marselha, onte colonisan lei quartiers en plen boloversament urban, butats per lei novèus agençaments que te faràn una ciutat neta, sens un banc public onte dormir alongat.
Son pas nòstrei SDF. Non, simplament trabalhan pas pron, amé de salari pichons, dins un país onte lotjar demanda de sòus en quantitat. Paurisson, pas mai. Alòr, vivon sota la tenda, e an ges de boita de letras.
Es una mena d’exclusien d’avuei, lei gents assajan de demorar dins la societat, mai la societat se n’en desinterèssa, agacha simplament d’un autra costat. I a una manifestacien d’aquela exclusien, que passa segur per l’argent, es l’exclusien bancàri.
L’autra jorn, coma quitavi lo conselhier financier de ma banca, aquèu me diguèt que de mai en mai, arribava a l’ora d’ara : « un credit, es pas meme la pena d’i pensar, e per cada descubèrt de quauqueis euròs, vaquí que mai que d’un se vei punit per de penalitats de quasi cent euròs alòr que n’en ganhan pas quatre còps mai dins lo mes ».
Serián coma aquò entre quatre e cinq millions en França, fòra o dau servici bancàri, quasi un sus dètz. Es pas ren. E son mai que de 1,7 millions enebits bancàris marcats au fichier centrau dei checs. Pèr elei chèquejar o emplegar sa carta de crèdit, es impossible.
Nòstrei bravei bancas que son pas netas dins la crisi dei crèdits porrits, lei vaquí bèn sevèras ‘m’aquelei qu’an pas agut l’astre de poder manipular a tòrt e a travèrs de millions de millions.
E, me fan remarcar l’Union Nacionala dei Centres Comunaus d’Accien Sociala, que per èstre ajudats dins l’encastre d’una politica publica, aqueleis endetats et autrei enebits de chècs…devon poder tocar a son compte bancàri. L’auriáu pas sachut inventar.
Son pas nòstrei SDF. Non, simplament trabalhan pas pron, amé de salari pichons, dins un país onte lotjar demanda de sòus en quantitat. Paurisson, pas mai. Alòr, vivon sota la tenda, e an ges de boita de letras.
Es una mena d’exclusien d’avuei, lei gents assajan de demorar dins la societat, mai la societat se n’en desinterèssa, agacha simplament d’un autra costat. I a una manifestacien d’aquela exclusien, que passa segur per l’argent, es l’exclusien bancàri.
L’autra jorn, coma quitavi lo conselhier financier de ma banca, aquèu me diguèt que de mai en mai, arribava a l’ora d’ara : « un credit, es pas meme la pena d’i pensar, e per cada descubèrt de quauqueis euròs, vaquí que mai que d’un se vei punit per de penalitats de quasi cent euròs alòr que n’en ganhan pas quatre còps mai dins lo mes ».
Serián coma aquò entre quatre e cinq millions en França, fòra o dau servici bancàri, quasi un sus dètz. Es pas ren. E son mai que de 1,7 millions enebits bancàris marcats au fichier centrau dei checs. Pèr elei chèquejar o emplegar sa carta de crèdit, es impossible.
Nòstrei bravei bancas que son pas netas dins la crisi dei crèdits porrits, lei vaquí bèn sevèras ‘m’aquelei qu’an pas agut l’astre de poder manipular a tòrt e a travèrs de millions de millions.
E, me fan remarcar l’Union Nacionala dei Centres Comunaus d’Accien Sociala, que per èstre ajudats dins l’encastre d’una politica publica, aqueleis endetats et autrei enebits de chècs…devon poder tocar a son compte bancàri. L’auriáu pas sachut inventar.
Robert Lafont cet intellectuel qui occupa le terrain social pour une renaissance occitane
