Amé la Directiva dau Parlament Europeu e dau Consèu sus l’Aparament dei Gaubis e deis Informaciens Comercialas non Esbrudidas (Segrets d’afaires), relevada en França per la Lèi Macron, lei Monsanto, Luxleaks e autreis entrepresas capablas d’entretenir un lobbying pròche dau Parlament Europeu, tènon enfin lo mejan de faire muds lei jornaus d’enquistas.
L'entreprise qui prétend que le journaliste lui porte tort fixe elle même le montant du préjudice présumé
Oficialament, am’aquela directiva que lo Parlament d’Estrasborg examina a l’ora d’ara, s’agiriá d’aparar lei PME còntre l’agach maufatan de concurrents e l’espionatge economic.
Punit de tres ans de preson e de 375 000 € d’amenda, l’investigacien d’un Mediapart o, pièger, d’un jornalista independent, se fariá plus tant.
Se ditz qu’una entrepresa sus quatre en Euròpa seriá pertocada per l’espionatge. Ce qu’es segur, es que l’òbra jornalistica per vos informar, am’aquela directiva, traduita en drech francés, seriá plus que l’estampatge dei comunicats d’entrepresas, valent a dire la propaganda e pas mai.
Es de se demandar se lei Maurici Schuman e autrei Monnet an vougut l’Euròpa per aquò ?
La definicien, fòrça larga, dau « segret d’afaires », autorisariá leis entrepresas a mandar un planh a la Justícia, per de procès que s’esperlongarián d’annadas e d’annadas, e que farián senhorejar la paur per lei jornalistas que fan son trabalh.
E aqueu trabalh, va fau sotalinhar, es d’informar lo monde fòra de tota pressien. En particulier fòra de la pressien dei poténcias d’argent.
George Orwell l’aviá dich ansin : “lo jornalisme es de publicar ce que d’autres vòudrián pas veire publicar ». E de son costat, Albert Londres sotalinhava que son « mestier es pas de faire plaser, pas mai de faire tòrt, mai de portar la pluma dins la plaga ».
Amé la Directiva Europenca « Segret d’affaires », lei jornalistes serián dins l’obligacien permanenta de provar que son article es d’interés public. E son leis entrepresas que menarián lo balèti judiciari còntre la pressa d’enquista. Elei que dirián lo montant dau prejudici, e elei que donarián la pròva, aisadament. Valent a dire, que li bastarián de produrre au Tribunau l’article incriminat, per menar son autor a la preson e a la roïna. Seriá segur una arma de dissuasien majora.
D’aitant mai qu’amé la crisi, la premsa es totjorn que mai fragila, amé de còlas totjorn mai estrechas. Un jornalista que se deu arrestar, mai que d’un còup es la mòrt de son jornau.
Podèm adonc sonar aquela directiva, non pas « Segret d’afaires », mai ben « Taisa-te ! »
Maugrat lo silenci sus aquel afaire qu’organisa quasi tota la classa politica, en particulier tótei aquélei « liberaus » que leis elegeires europencs an mandat an’Estrasborg fa un an, vaquí la societat civila que mena batèsta.
La jornalista Elise Lucet, de la televisien publica francesa, prèsta son retrach a una campanha de peticiens que, en pas mai d’una setmana, reçaup mai de 300 000 signaturas francofònas. N’en podètz espandir encara lo succès.
Mai chascun pòu totjorn dire directament ais euròdeputats de pas se faire endralhaire de dictatura.
Una afaire de ciutadan europeu, qué !
Punit de tres ans de preson e de 375 000 € d’amenda, l’investigacien d’un Mediapart o, pièger, d’un jornalista independent, se fariá plus tant.
Se ditz qu’una entrepresa sus quatre en Euròpa seriá pertocada per l’espionatge. Ce qu’es segur, es que l’òbra jornalistica per vos informar, am’aquela directiva, traduita en drech francés, seriá plus que l’estampatge dei comunicats d’entrepresas, valent a dire la propaganda e pas mai.
Es de se demandar se lei Maurici Schuman e autrei Monnet an vougut l’Euròpa per aquò ?
La definicien, fòrça larga, dau « segret d’afaires », autorisariá leis entrepresas a mandar un planh a la Justícia, per de procès que s’esperlongarián d’annadas e d’annadas, e que farián senhorejar la paur per lei jornalistas que fan son trabalh.
E aqueu trabalh, va fau sotalinhar, es d’informar lo monde fòra de tota pressien. En particulier fòra de la pressien dei poténcias d’argent.
George Orwell l’aviá dich ansin : “lo jornalisme es de publicar ce que d’autres vòudrián pas veire publicar ». E de son costat, Albert Londres sotalinhava que son « mestier es pas de faire plaser, pas mai de faire tòrt, mai de portar la pluma dins la plaga ».
Amé la Directiva Europenca « Segret d’affaires », lei jornalistes serián dins l’obligacien permanenta de provar que son article es d’interés public. E son leis entrepresas que menarián lo balèti judiciari còntre la pressa d’enquista. Elei que dirián lo montant dau prejudici, e elei que donarián la pròva, aisadament. Valent a dire, que li bastarián de produrre au Tribunau l’article incriminat, per menar son autor a la preson e a la roïna. Seriá segur una arma de dissuasien majora.
D’aitant mai qu’amé la crisi, la premsa es totjorn que mai fragila, amé de còlas totjorn mai estrechas. Un jornalista que se deu arrestar, mai que d’un còup es la mòrt de son jornau.
Podèm adonc sonar aquela directiva, non pas « Segret d’afaires », mai ben « Taisa-te ! »
Maugrat lo silenci sus aquel afaire qu’organisa quasi tota la classa politica, en particulier tótei aquélei « liberaus » que leis elegeires europencs an mandat an’Estrasborg fa un an, vaquí la societat civila que mena batèsta.
La jornalista Elise Lucet, de la televisien publica francesa, prèsta son retrach a una campanha de peticiens que, en pas mai d’una setmana, reçaup mai de 300 000 signaturas francofònas. N’en podètz espandir encara lo succès.
Mai chascun pòu totjorn dire directament ais euròdeputats de pas se faire endralhaire de dictatura.
Una afaire de ciutadan europeu, qué !