Auriá pasmens poscut s’interessar au camisòt de Marco Comazzi, lo jornalista que l’a entrevistat a Marselha amé sa frema Alessandra* !
A França 2 lo 9 d’avost, au 20 oras, vaquí que, per presentar la capitada dau torisme de crosieras a Marselha (21 000 crosieristas lo meme jorn que desbarcan ! e un milien e mieg dins l’annada…) l’estagiari de la TV francesa aganta dos Italians que nos vènon dau Piemont.
A França 2 lo 9 d’avost, au 20 oras, vaquí que, per presentar la capitada dau torisme de crosieras a Marselha (21 000 crosieristas lo meme jorn que desbarcan ! e un milien e mieg dins l’annada…) l’estagiari de la TV francesa aganta dos Italians que nos vènon dau Piemont.
Alessandra, tota simpatica, s’espanta davant un restaurant dau Panier, de vèire sus la carta prepausar de « Panissas », « coma au mieu en Piemont ! » que nos ditz dins un bòn francés.
Mai Marco, eu tanben pron galòi, nos fa vèire son camisòt negre. Lo barra la correja de son saqueti, mai laissa legir lei letras blancas que dison : « deman lo monde entier parlarà occitan ».
Coma es niais de pas sacher legir l’occitan, mon brave confraire ! Te faudrà aprendre, qu’as mancat lo subjèct dei bèus : « d’Occitans d’Italia venon vèire coma manjan lei Occitans de Marselha ».
A ieu, va fau dire, me seriáu congostat de ne’n saupre mai sus aquò. E benlèu qu’auriam agut l’astre d’entendre Alessandra e Marco nos parlar la lenga nòstra am’aqueu biais de prononciar que nos encanta totjorn.
Ailàs, se l’asard nos a fa veire que l’occitan se pòrta sus lo pitre coma se parla dei dos costats de la frontiera aupenca, l’inhorança televisuala nos a fach mancar d’aprefondir un subjèct que, va pensam, valiá ben aqueu de l’espandiment de la crosiera en Mediterranèa.
Mai benlèu qu’Alessandra e Marco, un còp que lei auretz assabentats, bravei legeires occitanofòns dei Valadas, chausiràn elei de nos jónher. Alòr ne’n parlarem mai aquí.
L’esperant, vos sovetam, brave parèu, de bèlei vacanças, qu’esperam que vòstra jornada marselhesa vos aurà encara reservat de polidei suspressas.
Mai Marco, eu tanben pron galòi, nos fa vèire son camisòt negre. Lo barra la correja de son saqueti, mai laissa legir lei letras blancas que dison : « deman lo monde entier parlarà occitan ».
Coma es niais de pas sacher legir l’occitan, mon brave confraire ! Te faudrà aprendre, qu’as mancat lo subjèct dei bèus : « d’Occitans d’Italia venon vèire coma manjan lei Occitans de Marselha ».
A ieu, va fau dire, me seriáu congostat de ne’n saupre mai sus aquò. E benlèu qu’auriam agut l’astre d’entendre Alessandra e Marco nos parlar la lenga nòstra am’aqueu biais de prononciar que nos encanta totjorn.
Ailàs, se l’asard nos a fa veire que l’occitan se pòrta sus lo pitre coma se parla dei dos costats de la frontiera aupenca, l’inhorança televisuala nos a fach mancar d’aprefondir un subjèct que, va pensam, valiá ben aqueu de l’espandiment de la crosiera en Mediterranèa.
Mai benlèu qu’Alessandra e Marco, un còp que lei auretz assabentats, bravei legeires occitanofòns dei Valadas, chausiràn elei de nos jónher. Alòr ne’n parlarem mai aquí.
L’esperant, vos sovetam, brave parèu, de bèlei vacanças, qu’esperam que vòstra jornada marselhesa vos aurà encara reservat de polidei suspressas.
Benvenguda ! (Photo XDR)
*pòrta lo meme nom + pichòt nom qu’una jornalista fòrça conéissuda dau jornau La Stampa, especializada en televisien, e li ressembla un pauc. Aquò s’inventa pas !