Trenta-cinc personas nafradas e tres dins un brave pàti a l’espitau, que vaquí un descòmpte pas tant agradiu a entendre coma lo un a un d’Anglatèrra-Russia, de dissabte passat, a l’estadi de Marselha.
Mai que d’un, entre vosautres, l’avètz legit : un brave paire de familha russe, cadre de son entrepressa, nos vèn coma un marrit maufatan, omofòbe e desirós de s’emponhar am’aquelei « filhetas » d’Anglés !
Mai que d’un, entre vosautres, l’avètz legit : un brave paire de familha russe, cadre de son entrepressa, nos vèn coma un marrit maufatan, omofòbe e desirós de s’emponhar am’aquelei « filhetas » d’Anglés !
Du pain, des jeux, et des policiers là où il faut et pas ailleurs
Segur qu’arriba pas tant sovènt qu’aquò. Mai se rementam qu’en 1998, pèr lo Mondiau, a Marselha tanben, leis suportaires anglés avián fach un chaple dins una partida dei quartiers sud, e perseguit dins nòstrei carrieras, amé violéncias, de suportaires tunisencs, entrinant la davalada d’autrei Marselhés d’origina araba ..un grand moment d’estupiditat collectiva.
Levat de l’esperit d’una minoritat agitada d’afogats dau football, la questien que nos pausa aquí l’eveniment, es aquela dau biais d’aparar ciutat, abitants et suportaires d’aqueleis espetaments subits.
Coma se fa que lei fòrças que dison de l’òrdre an pas poscut empachar o restancar aquela onda garrolhairitz ? E coma se fa que mai que d’un, signalat per leis autoritats russas, an poscut arribar jusqu’au nòstre ?
Lo prefèt veniá pasmens tot bèu just d’explicar coma reüssiriá d’assegurar la patz publica a Marselha.
Lo cargarem pas mai, pasmens fau dire que lei centenas de gardas mobiles, gendarmas, policiers mai o mens especialisats que pòu mobilisar, son siegue escagassats, siegue bèn tròp ocupats a cochar d’autrei lèbras.
Despuei lo mes de novèmbre, subretot dins lo premier mes après lo chaple dei Parisencs, n’avèm vist tant e mai, d’aquelei gendarmas e policiers, vijats de tota energia, que tènon plus que pèr sei nèrvis, tant lei laissan plus prendre de vacanças per causa de terrorisme, e sus fons de baissa d’efectius.
Lo governament a agut, sus aquò, la tant bòna idèa de borrolar lo drech dau trabalh am’una lèi que fa òrre a una bòna part dau movament sociau en França. Lo resultat ? Una tiera de manifestaciens, onte una armada de policiers se tròban drechs sus cubèrta, que l’Estat li demandan de reprimir lei manifestaires, mai de laissar passar lei destrucis.
Una causa sembla significativa de l’estat d’esperit que presida au biais de bailejar lei fòrças de polícia e lei prioritats de la Justícia, dins nòstre bèu país : quand un sindicalista estraça la camisa de son patron, es perseguit, arrestat, e risca la preson pèr un moment. Quand una còla de reialistas violènts agarrisse de democratas pendent de mes, o brama sus lei mercats « fòra lei Jusieus », coma l’an raportat publicament de representants de la gaucha sestiana divèndres, se debana rèn de rèn.
Siam luenhs, tot d’un còp, de nòstrei suportaires charpinhaires. Mai pas tant qu’aquò dau biais de gerir la patz publica au nòstre. An dos pes e doas mesuras: mai de policiers còntra aquelei que vòlon sauvar son pan, pas tant còntra aquelei que vòlon degalhar lei juecs.
Levat de l’esperit d’una minoritat agitada d’afogats dau football, la questien que nos pausa aquí l’eveniment, es aquela dau biais d’aparar ciutat, abitants et suportaires d’aqueleis espetaments subits.
Coma se fa que lei fòrças que dison de l’òrdre an pas poscut empachar o restancar aquela onda garrolhairitz ? E coma se fa que mai que d’un, signalat per leis autoritats russas, an poscut arribar jusqu’au nòstre ?
Lo prefèt veniá pasmens tot bèu just d’explicar coma reüssiriá d’assegurar la patz publica a Marselha.
Lo cargarem pas mai, pasmens fau dire que lei centenas de gardas mobiles, gendarmas, policiers mai o mens especialisats que pòu mobilisar, son siegue escagassats, siegue bèn tròp ocupats a cochar d’autrei lèbras.
Despuei lo mes de novèmbre, subretot dins lo premier mes après lo chaple dei Parisencs, n’avèm vist tant e mai, d’aquelei gendarmas e policiers, vijats de tota energia, que tènon plus que pèr sei nèrvis, tant lei laissan plus prendre de vacanças per causa de terrorisme, e sus fons de baissa d’efectius.
Lo governament a agut, sus aquò, la tant bòna idèa de borrolar lo drech dau trabalh am’una lèi que fa òrre a una bòna part dau movament sociau en França. Lo resultat ? Una tiera de manifestaciens, onte una armada de policiers se tròban drechs sus cubèrta, que l’Estat li demandan de reprimir lei manifestaires, mai de laissar passar lei destrucis.
Una causa sembla significativa de l’estat d’esperit que presida au biais de bailejar lei fòrças de polícia e lei prioritats de la Justícia, dins nòstre bèu país : quand un sindicalista estraça la camisa de son patron, es perseguit, arrestat, e risca la preson pèr un moment. Quand una còla de reialistas violènts agarrisse de democratas pendent de mes, o brama sus lei mercats « fòra lei Jusieus », coma l’an raportat publicament de representants de la gaucha sestiana divèndres, se debana rèn de rèn.
Siam luenhs, tot d’un còp, de nòstrei suportaires charpinhaires. Mai pas tant qu’aquò dau biais de gerir la patz publica au nòstre. An dos pes e doas mesuras: mai de policiers còntra aquelei que vòlon sauvar son pan, pas tant còntra aquelei que vòlon degalhar lei juecs.