Lei 10-11 de decembre lo Centre d’Afrairament Occitanò-Catalan de Barcelona prepausa un cicle de talhiers et conferèncias sus lo tèma de l’òbre de Joan Bodon. Auriá agut cent ans en 2020.
Una idèa, l’identitat occitana, un monde onte lo ben e lo mau existan, un interès per lo paure monde, lei marginaus, un estile sensa recerca excessiva, la simplicitat dau vocabulàri per un cami narratiu clar, e amé tot aquò una òbra ai tèmas universaus.
De tot aquò tractaràn dijòu dètz de decembre lo club de lectura en linha, animat per Federico Merino a 18 oras ; e l’endeman la conferéncia “Bodonhada en linha”, un percors dins l’òbra de Joan Bodon, amé Jaume Figuerras Trull, a la meme ora.
Que sabem de Joan Bodon ? Nos siguèt conéissut largament tre leis annadas seissanta gràcias ai cançons de Claudi Marti e de Mans de Breish (Los carboniers de La Sala son Occitans sens lo saber). Roergat naissut en 1920, siguèt deportat dau trabalh en Alemanha onte començava d’escriure sei premiers poèmas en occitan.
Ensenhava puei dins un licèu agricòla, sa santat siguèt sempre fragile, sei problèmas d’argent permanents. Per ganhar un pauc mai s’exilhava en Argeria onte ligava de beleis amistats literarias, e l’i moriguèt en 1975.
Una bèla part de son òbra èran de contes. Et per ce qu’es dau país e de sa lenga, benlèu qu’una corta citacion ne’n dirà mai, esperant ce que diràn lei dos conferenciers :
“Es pas vengut a degun l’idèa de tombar cap de catedrala. Nòstra lenga es mai qu’una catedrala. Alara donc perqué son tantes que s’afanan per la desboselar…” (Lo libre dels grands jorns – Edicions del Roergue p. 62)