Davant la Glèisa Santa Clotilda, brandussan lei bandièras : negras amé tèsta de Maure, o arminas de muma color, sang e òr amé crotz de Forcauquier e Tolosa, o l’estrella de l’independentisme catalan, e d’autrei. Benlèu que son pas mai que sièis cents lei manifestants, mai ben colorats. Un arc de seda dei minoritats lenguisticas de l’exagòne. Justament èra la tòca d’aqueu recampament : faire molon, e charrar de ce que partejan totei, una lenga mespresada, en dangier de disparéisser.
Le vieil adage selon lequel l'union fait la force trouverait-il enfin un écho durable chez les régionalistes ?
Dos elegits parlementaris, lo deputat breton Pau Molac, e lo deputat europenc còrse Francesc Alfonsi, en setembre, avian recampats lei defensaires, e ara davant aquela glèisa pròche dau ministeri de l’ Ensenhament, lei vaquí prepausan una seguida.
Vos faudrà manifestar davant totei lei Rectorats, e avans lei eleccions municipalas d’abriu 2020.
Lei candidats ai Comunas, pasmens, son pas responsables de la Lèi Blanquer, aquela qu’anequelis l’ensenhament dei lengas minoritarias, fin qu’a leis escobar de l’ensenhament public.
Mai l’estratègia d’aqueu movament que sembla tant feblàs amé son pauc de manifestants, es de reconquistar lei drechs dei minoritats lenguisticas, a partir deis assembladas localas.
Adonc, de metre lei candidats davant sei responsabilitats : vòlon, o non, de la mòrt de la lenga dau país, au collègi o au licèu de sa comuna ?
E se lei quauquei percents dau vòte estrictament regionalista ne’n vòlon pas, qu’agan d’astre! Mai benlèu que lo lendeman d’eleccion serà dificile.
Ce que sembla novèu am’aqueu recampament parisenc dei minoritats, es lo biais d’abordar la question. D’acostuma Bretons o Occitans aurián manifestat chascun de son costat, au país, benlèu a dètz mila...aurián ben cridat e bramat, afichat son identitat au renfòrç de vestits tradicionaus e au son dau gralha...Per tornar puei a l’ostau e subir la Lèi.
Aqueu de còp ce que prepausan leis elegits bailes e levairitz dau movement, es una estrategia, un biais ordenat de reagir am’una tiera d’accions qu’an una tòca. E aquò, fau va dire, es novèu dins nòstre univèrs.
E èra temps de practicar la batèsta com’aquò, am’un objectiu e un biais de jugar d’avança, d’implicar de monde que, generalament, se’n garçan de nòstra diversitat lenguistica.
Adonc lo movement d’aparament dei lengas minorisadas vendriá major. Era mai que ora ! La lenga disparéis de l’ensenhament per la responsabilitat d’un Estat qu’aviá ja encapat de ne’n donar la vergonha ai familhas.
Per la reconquista, ara a nosautres de jugar, ensems e coordonats entre Dunquerca e Aiacciu, perqué es ensems e chascun per totei qu’aurem l’astre de restancar deman lo biais destrussaire de l’Estat, e après-deman de reconquistar nòstrei drechs, condicion per reviscolar lei lengas minorisadas de l’Exagòne.