La còrda tibla dins la rèire-botiga de Moussu T., au mitan d’una carriera estrecha e sorna dau quartier vièlh de La Ciotat. Tatou, lo cantaire, ben carrat dins son radassier, enviroutat de doas guitarras, fa leis ussas e espincha dins l’esquina dau Lionel, l’engenhaire dau son que maneja lei manetas d’un ordinator. Blu, l’òme dei còrdas, s’atenciona de l’acompanhament de banjò, e rena. Un còp qu’escotan, dos còps... dètz còps, sempre i a quauqua-ren que va pas.
Blu se leva, s’avança a la pòrta, e se còta dins l’alandament. Sarra leis uelhs, fa la bèba. Quauqua-ren i a que va pas. Fin finala travèrsa encara un còp la pichona pèça, duerbe la pòrta de l’estudiò negre, e ditz simplament : “la vau tornar jogar aquesta partida!”. L’engenhaire sospira. Dau lo matin que l’i es, entre quatre parets, enviroutat de son materiau, e de musica a n’en venir madur.
Siam dins lo sant dei sants, la gleisa sonora, lo betlèm d’onte va espelir lo disc CD (esperat!) venent de Moussu T . Lo cinquen. Es aquí, dins trenta mètres carrats pas mai que s’amagestra, de l’esperit de Tatou fins ais arenjaments sonors, la musica qu’aimam, lei paraulas que dison l’eime d’una epòca e d’un país escorchats.
Fronts soucieux c’est le moment où se font les choix d’après enregistrement
Lo títol es pas encara coneissut, ni mai causit d’alhors, e lei noms de la dozena de cançons son provisòris : “Liseron”, que venèm d’ausir en francés, « L’Estraça » e « Lo Dintre » en occitan, ò mitat-mitat sus lo disc. Siam dins lo temps que se causissan lei causas : lei noms dau ninet e la color de son vèstit...
Mai doas causas son seguras. Blu rockiza sa musica e mantunei cançons son sostengudas per un flàmi* electric vertadier d’una beutat a vos emplir d’emocion ; e d’un autra caire, lo biais bresilian de la musica, pròpria nordestenca, se marca mai que dins leis autreis alboms dau grop.
Aquel afaire leis ocupa dau mes d’octòbre passat. E lo disque serà sus lei pòsts dei seccions de discaires solament en octòbre venent. L’enregistrèron en genier; ara s’adoba ; en mars lo percussionista Jam Da Silva, ò « Jamilson », un Recifenc qu’es dins la còla dau començament, vendrà jogar sa partida ; serà puei lo pretzfach longàs de pòst-produccion, la comunicacion, totei aquelei causas que sens elei lo disc lo melhor vos donariá pas lo viure…
La venguda d’un disc comença segur per l’idèa dei melodias. “Quora tenes l’idèa, tenes la cançon ; de còps es una frasa, pas manco un tèma. Lo rèsta es ren que d’amelioracions” fa Tatou, d’un gèst de dire: “E ne’n passi!”. “Arriba que l’idèa siegue entre ieu despuei d’annadas, coma per aquela cançon qu’alestissèm de l’avarament d’una barca. E coma s’en parlèt ambe Blu, me diguèt que sariá ben d’i pausar lo personage de la mairina dau batèu, la filha dau patron, qu’au moment de l’avarar auriá guinhat a l’obrier qu’èra aquí. Coma aquò devèn una cançon d’amor intersociala e aquò l’aviam pas vista ansin au començament”. Lo restant es ren que d’adobament; “es enquadrada una cançon, ambe son ritme que declinan lei còblas, pas mai”.
Dans la musique du Nordeste et dans d’autres on pioche ce qui nous correspond
This browser does not support the video element.
Après d’oras a la regia son, tot lo monde se retròba a l’entorn d’una taula, i a de còca còla e d’entrepans ambe de cambajon. S’i galeja un pauc, e s’i parla encara de musica. Moussu T. fa lo liame entre lo blues, lo tradicionau occitan e la musica bresiliana dau Nordeste. “I prenèm lei causas que semblan s’endevenir ambe l’estile de Moussu T”. Manguebeat (lo son de la Mangròva), es lo nom d’aquela musica que nòstrei Ciotadencs van pescar e gamachar au nòstre.
“Ansin”, vèn mai Tatou, “se te rementas de Mademoiselle Marseille (lo nom dau premier albom de M.T. e mai lo títol d’una cançon, nda), sas qu’es un blues, mai qu’es pas lo triò costumier guitarra-bassa-bateriá que lo ritma, mai lo panderò, una percussion bresilenca. E parier de mantunei cançons”.
Sus un fons occitan passat per Sicre e Loddo, Lei Fabulous Troubadours e La Talvera, entraïnaires dau Massilia Sound Systèm, qu’entraïnèt fin finala Moussu T. e Lei Jovents (famosa linhada!), lo Tatou es anat furnar dau caire de la musica nordestenca. Es son univèrs musicau segur, son interés per la causa sociala pereu. E d’un autre caire, marca mai lo rock, aquel univers.
E per o provar me mena dins l’estudiò pròche, escotar encar un còp “Liseron”, lo tròç qu’a pas encara acabat de lei far susar. Es per la bòna causa, lo resultat ameritarà de s’escotar fenèstras dubèrtas. Fau que lo monde profiecha d’aquela sensibilitat.