Une assistance nombreuse pour entendre Jòrgi Gròs évoquer son nouvel ouvrage (photo AC DR)
Encantada per la venguda dau molon de convidats, es Estèla Mazodier, que fuguèt tanben la correctritz de son manescrich, que durbiguèt la serada, mentre que lo president de l'associacion Jòrgi Peladan prenguèt la paraula avans lei signaturas.
Lo public present emplissiá pauc a cha pauc la sala ont un auditòri atentieu ai mòts de Jòrgi Gròs, escotava sei paraulas teissadas entre istoric, anecdòtas e actualitat occitana.
Aqueu començèt sa presentacion ambé de remercejaments envèrs sa filha Lisa. Es ela que piquèt lo manescrich e prenguèt la fotò de la cubertura. Puei envèrs Estèla Mazodier per sa correccion. E encara envèrs sa filha Martina qu’èra aqueste jorn sus lei tèrras de sa maire Iveta, l'esposa de Jòrgi despareguda i a pauc. Enfin envèrs la M.A.R.P.O.C qu'edita son libre (eu participèt a la creacion d'aquela associacion ambé entre autrei, Robert Lafont).
Seis uelhs parlavan per eu. Agantava l'atencion per sa lenga, per un occitan contaire e encantaire.
Faguèt de temps en temps de reviraduras de concèpts, que ritmavan l'interaccion ambé un public pivelat.
Venguèt alòr, sensa suspresa, lo tèrme d'Occitània. «Amai seguessiam un pauc provençaus, un pauc lengadocians, un pauc cevenòus, sabem primièr que parlam e escrivem pas un patés, mai una lenga : l'occitan» diguèt, convincut.
Una pichòta dicha que ne'n ditz fòrça sus la necessitat de sauvar l'occitan, de lo preservar, de lo préner (e l'apréner) coma un mejan d'unificacion en delà d'un mejan de comunicacion, a l'ora ont tròp de liames se rompon.
Lo public present emplissiá pauc a cha pauc la sala ont un auditòri atentieu ai mòts de Jòrgi Gròs, escotava sei paraulas teissadas entre istoric, anecdòtas e actualitat occitana.
Aqueu començèt sa presentacion ambé de remercejaments envèrs sa filha Lisa. Es ela que piquèt lo manescrich e prenguèt la fotò de la cubertura. Puei envèrs Estèla Mazodier per sa correccion. E encara envèrs sa filha Martina qu’èra aqueste jorn sus lei tèrras de sa maire Iveta, l'esposa de Jòrgi despareguda i a pauc. Enfin envèrs la M.A.R.P.O.C qu'edita son libre (eu participèt a la creacion d'aquela associacion ambé entre autrei, Robert Lafont).
Seis uelhs parlavan per eu. Agantava l'atencion per sa lenga, per un occitan contaire e encantaire.
Faguèt de temps en temps de reviraduras de concèpts, que ritmavan l'interaccion ambé un public pivelat.
Venguèt alòr, sensa suspresa, lo tèrme d'Occitània. «Amai seguessiam un pauc provençaus, un pauc lengadocians, un pauc cevenòus, sabem primièr que parlam e escrivem pas un patés, mai una lenga : l'occitan» diguèt, convincut.
Una pichòta dicha que ne'n ditz fòrça sus la necessitat de sauvar l'occitan, de lo preservar, de lo préner (e l'apréner) coma un mejan d'unificacion en delà d'un mejan de comunicacion, a l'ora ont tròp de liames se rompon.
Jòrgi Gròs, un òme de liame, un òme d'èime
Jòrgi Gròs (photo AC DR)
«Siái pas un escrivan, siái un contaire, l'ai totjorn dich» tòrna dire davans l'assemblada. Eu, l'apassionat, eu, que cabussèt dins lo passat occitan ambé son esposa Iveta. Eu, que partiguèt ambé «una vintenada de personatges» e que ne'n gardèt qu'un, l'Anna Bresson.
Ela, que viatjarà coma viatjèron lo cople Gròs. Eu, que restituís au passat lo viscut e lo fantasme, la realitat e lo pantalh. Eu, que mena son eroïna a travèrs Occitània coma l'aucèu que migra. Eu, ela, elei que, coma l'aucèu, se'n tòrnan aquí onte lei racinas creisson sus leis ans.
«Lei bugadièiras blavas» son cargadas d'una imagariá fòrta e d'una lenga que se fai fluida coma lo rajament d'un rieu.
Lisa, la filha ainada de Jòrgi, tanben presa dins la tradicion dau cònte, faguèt la lectura d'un tròç que revelava un estile a l’encòp espontanèu e travalhat.
Dins aquelei «cronicas d'una pantaissada», lo personatge d'Anna Bresson es inspirat de la tatà Anna. Se tracta d'una eroïna que va de vila en vila a travèrs Occitània en cèrca d’un luòc vist sus un imatge de calendièr.
La familha de l'autor es, de segur, la sòrga d'inspiracion que norrís lo ventra de son escritura. I nais una poësia certana, que l'oralitat se fai sentir.
A rason, lo Jòrgi Gròs, non es pas qu'un escrivan, es mai qu'aquò. Es un cantaire languissós, un contaire modèrne.
Ela, que viatjarà coma viatjèron lo cople Gròs. Eu, que restituís au passat lo viscut e lo fantasme, la realitat e lo pantalh. Eu, que mena son eroïna a travèrs Occitània coma l'aucèu que migra. Eu, ela, elei que, coma l'aucèu, se'n tòrnan aquí onte lei racinas creisson sus leis ans.
«Lei bugadièiras blavas» son cargadas d'una imagariá fòrta e d'una lenga que se fai fluida coma lo rajament d'un rieu.
Lisa, la filha ainada de Jòrgi, tanben presa dins la tradicion dau cònte, faguèt la lectura d'un tròç que revelava un estile a l’encòp espontanèu e travalhat.
Dins aquelei «cronicas d'una pantaissada», lo personatge d'Anna Bresson es inspirat de la tatà Anna. Se tracta d'una eroïna que va de vila en vila a travèrs Occitània en cèrca d’un luòc vist sus un imatge de calendièr.
La familha de l'autor es, de segur, la sòrga d'inspiracion que norrís lo ventra de son escritura. I nais una poësia certana, que l'oralitat se fai sentir.
A rason, lo Jòrgi Gròs, non es pas qu'un escrivan, es mai qu'aquò. Es un cantaire languissós, un contaire modèrne.
Per lo comandar
«Lei bugadièrias blavas, cronicas d'una pantaissada» son paregudas ais edicions Marpoc, colleccion Mar e Mont, en version bilingue, per 20 €. Per l'obténer, contactar la Marpoc : 04 66 76 19 09 e marpoc2@wanadoo.fr