Coma cada còup, èri convidat disabte passat demièg lu autors de la Librejado, que si tenia à Trets, dins lo casteu, coblada m’au 27n salon dei escrivans de Provença.
Una pichina fèsta dau libre per lo nombre d’autors e de visitaires, ben luènh, per exemple, dau Festival dau libre de Moans-Sartòu, ma interessanta parierament.
Segur, li a totjorn la fea ronhoa que vèn un pauc gastar la fèsta. À-n-un moment donat, una frema s’arrèsta au mieu taulier, si mete à fulhetar lo mieu obratge “Biais de dire”, n’en legisse divèrsi expressions, s’en va demandar au sieu òme se l’an ja dins la sieu biblioteca, s’entorna plena d’estrambòrd en mi diguent que va crompar lo libre. Lo duèrbe encara un còup, legisse una expression, e aquí patatràs! Li vèn la bofaïssa, mi fa remarcar qu’ai escrich “secar”, qu’en provençau s’escriu “seca” e que, doncas, lo mieu libre non es provençau ma occitan. Li expliqui que lo provençau es d’occitan (ò de lenga d’òc) en la remandant à cen que n’en di Frederic Mistral, e li fau remarcar que despí un quart d’ora, percorre l’obratge sensa minga dificultat per lièger cen que liège. Ma aquí torna pauar violentament lo libre sus lo taulier en mi diguent secament (es lo cas de lo dire!): “Je ne veux pas de cette graphie”. E s’en va embilada. D’encar’n pauc, mi faía una crisi cardiaca !
Urosament, n’i èra qu’una soleta coma ela! Perqué, justament, lo pròpri d’aquesta manifestacion es que lu responsables felibrencs que l’organíson convídon tambèn d’autors occitanistas. Aqueu 9 d’octòbre, per exemple, li èra finda Magalí Bizot-Dargent. D’alhors, si notava, coma cada an, la presença dau Majorau Reinié Raybaud, que despí un brave moment es publicat dins la revista “Lo Convise” en grafia occitana.
La Librejado, es un beu moment de convivialitat entre autors de lengas d’òc, que son conscients de charrar e d’escriure la mema lenga, e mai se lo vestit que li dónon sembla diferent.