Coma una caravana. Cadun es a sos afars. De sètis per se pausar, d’aiga. L’engenhaire dal son, l’electrician, la decorista… A miegjorn e de sera, tornam a la beguá dal vilatge lo « Central ». Se pausam. Charram, agacham la television. Saber las nòvas que vivèm un pauc copats.
En fàcia i es la comuna e l’escòla amb d’enfants que se recrèan. E lo demai es quiet. Un pauc una veitura o un tot-terren. Sabon çò que fasèm. Auràn una conoissença al mens minimala de lor lenga esconduá, de lor cultura, dal film que viram en occitan?
Lo monde nos costea. E fan çò qu’an de far. Los enfants de membres de l’equipa passan un moment veire la mama o lo papa que trabalha sus los exteriors. Fa ambient de vacanças. Mas sèm ben al trabalh. Bòn ambient.
Fasètz l'amor, pas la siesta
Amb qualques actors s’anam jaire a « L’Escapada ». Una maison d’estil 19en, aisaia. Amb un òrt bel. I fasèm qualquas repeticions. A l’ombras dals arbres grands. De monde se van banhar.
Los vesins de chambra fan l’amor coma de fòls. E de rires, e de sospirs. Me demando quals son per aver tan d’energia. Aicí lo monde ven per chaminar, se pausar, al quiet. Sus lo ponde que cracinha, avèm tot los detalhs quasi. Quina nuech de foliá. Durmir tardier. De matin, serem tornamai partits damont per virar.
I es la scèna que fau volar l’avion. Es darrier la granja Bermond, sus una restanca un mauc auta. E mai precisament la partiá que fau virar l’avion en cèrcle a l’entorn de ieu. Tornam far la scèna, ai la tèsta que me vira completament. Que bèl endrech per far la campanha èra. Òi.
Pi, anam virar sus un chamin de terra que puá. Al mieja penda de la montanha. Darrier dèu just i èstre Ribièrs. A vòl d’aucèl de segur. I es una pichina fònt en bas, pròcha la granja Bermond, qu’i avèm virat amb Estèla una scèna de bugaia. Mas es luenh. Tot lo país es sec de senon.
Al canhard sèm, Paco e ieu. Devèm far una scèna de discussion. En chamin. Mas fa talament chaud que la regia nos pòrta de bòbs e de parasolèlhs quora fasèm la pausa. Tre qu’avèm fach una presa, un gòt d’aiga en lo benvengut. Fa ambient westèrn occitan complet. Chalorassa. Pensam a esto sera. I es que de veire tot lo monde a l’entorn de nosautres per devinar que fa chaud e la tèsta que devèm aver. Me demando qual pena lo mai... Fasèm pensar a de Parisencs que van al solèlh al pèjor moment de la jornaia. Mas bòn, aicí es per la luminositat que passarà ben camèra. Aurem près de colors.
"Lo sens de la vida es se far plaser"
Se fasèm una forra de rire amb Lux B (Luc Botté de son nom). Dins lo praàs, se concentram per far la scèna dal factor que pòrta lo corrier e l’òrdre de mobilizacion per la Primiera guerra mondiala. Fau lo Fèliç estrambordat que vòl anar morir per l’estat.
Fasèm silenci. Avèm repetit avans. Se metèm dins l’ambient quora d’un còup, Lux vei un avion que passa dins lo cèl. E lança: « Tè, es la linha Noièrs- Bangcòc (Bangkok) que passa ». E alora, sus lo còup, tot lo monde s’espeta de rire. Lo cadraire qu’a sentut dins lo casco e los autres. Que recòrdis genial. Dedicaça a tu Lux B.
Parleriam pi de sera dins ta chambra. A parlar de vita a far de viraias, lo succès amb las fremas. La vita de grop. L’avenir per la lenga occitana. Coma li donar un atrach e un avenir amb las estructuras actualas. « Lo sens de la vida, es se far plaser », « que m’agradan pas lei pissafregs ». Parlam de politica un pauc. Mas sempre lo mòt per se rire a un moment. Qué plaser.