A La Seina Celha Jourda vòu « faire ensems » per la lenga

Son premier mes per elegida, que l’aviam entrevistada just’après, Celha Jourda l’a passat a veire coma bailejar la politica dei residús.

Mai la conselhiera municipala delegada a la Propretat urbana, a la Gestion deis obras, a l’Aparament dei bèstias, l’es tanben a la Promocion de l’Identitat Provençala e Occitana dins la ciutat, l’espaci public e lei politicas culturalas.

E es aquí que comptarà son istòria personala, militanta e professionala. La baila de l’Ostau de quartier dau centre ciutat pòt pas concebre que l’accion politica siegue autra causa que « de trabalhar a l’egalitat dei drechs per totei ».

V’a vougut quand s’agissiá d’assegurar lo drech ai vacanças per lei dròlles de familhas defavorisadas, e li pensarà dins son accion per « metre au lume la cultura viva au nòstre, aquela provençalitat que demòra tròp intima. La Provença es aquí tanben, e mai i veguem pas ges de tèrra de lavanda ; va faudrà sotalinhar ! »

Ansin nos vèn, lo premier còp qu’es entrevistada per Le Seynois sus sei projèctes.

Coma farà ? Lo metòde, lo vòu estrachament liat a son biais de faire dins l’educacion sociala e populària, son univèrs costumier : militantisme, escota … e premier lei projèctes, puei lei mejans.

« L’argent public serà rare, e es sus la basa dei projèctes qu’anarai cercar lei budgèts. Au començament, fèm ambé « zero », puei quand arriban lei dardenas , sabèm que farem pas que que siegue amb aquelei ».

Adonc, es demandaira. « Espèri leis associacions, per leis escotar, e vòli li dire que de mon mestier, ai aprés que l’impaciéncia sèrve de ren, e mai que, solets, fèm ren ! » E d’ajustar : « siáu pas aquí per dire çò que fau faire, mai per veire ensems coma va faire ».

L’elegida, pasmens, se ditz ja agantada per l’enjuec de la reforma dei ritmes escolàrs, que per ela es una occasion per la lenga regionala.

« Sabi ben qu’aprendre la lenga occitana, o provençala coma vodrètz, es bastir la passarèla vèrs leis autrei lengas qu’auràn, leis escolans, d’aprendre puei. E aquela es la nòstra, mai aisada » ditz l’anciana pichona de Bòrmas, elevada dins una bastida ambé tres generacions, e qu’a aprés la lenga, « qu’entendi, mai ailàs, que parli pas », ambé sei grands.

La reforma laissarà de possibilitats interessantas ais animators associatius que vòudrián far d’animacions ; tres quarts d’ora cada jorn per d’activitats, avans que lei nistons s’entòrnan au sieu l’après-dinnar.

Lei regionalistas que vòlon espandir la practica de la lenga saupràn que, segur, l’animacion es pas encara un ensenhament de la lenga, mai dejà una marca de volontat municipala.